Waarnemingen van de adoptiedieren 2018

Tekst: Katharina Heyer; Foto's: Katharina Heyer en firmm

Grindwalvissen

Baby Hook hebben we 35 keer gezien. Ze is een van de minst schuwe wijfjes en komt opvallend graag bij de boot of zwemt onder de boot door. Het lijkt alsof ze graag contact met ons zou opnemen. Meestal werd ze vergezeld door haar drie jaar oude grindwalviskalf, dat het leuk vindt onder de boot bij de vensters met de nieuwsgierige toeristen. In haar familie zijn Pedro en Edu altijd te vinden.

Pedro werd ook 35 keer gespot, altijd samen met Baby Hook. Hij lijkt een sympathieke griend te zijn, want hij wordt voortdurend begeleid. Pedro is goed beschermd in de familie van Edu en vergezelt vaak Baby Hook, wanneer ze nieuwsgierig onder onze boot door zwemt.

Edu: Zijn instinct om zijn groep te beschermen, is nog steeds enorm. We herinneren ons hoe we getuige waren van een slag, waarmee hij de wond van de erg gekwetste Curro schoonmaakte, zodat ze daarna beter kon helen. Edu hebben we ook 35 keer gezien, het vaakst in juli.

Franzfin is nog steeds een van de grootste grindwalvissen in de Straat van Gibraltar. Sedert dit jaar heeft hij heel wat oppervlakkige schrammen op de rug. Maar we herkennen hem altijd aan de vorm van zijn rugvin, die een heel kleine knobbel vertoont. We hebben hem 9 keer van dichtbij gezien. Vaak was hij ook in groepen iets verder van de boot verwijderd, bijv. op 27 juli in een school van 40 grienden.

Dientes hebben we het hele seizoen samen met Fernando en een derde grindwalvis gezien. De drie leken onafscheidelijk. We hebben ze meer dan 50 keer gespot in het 3-koppig team. Af en toe sloten ze zich ook aan bij grotere groepen, bijv. wanneer ze de nieuwgeboorte van een jonge griend te vieren hadden, zoals op 18.7 in een groep van 20 grindwalvissen.

Fernando werd altijd vergezeld door Dientes en de derde griend zonder naam. We vroegen ons altijd af of de derde in de pod een vrouwtje of ook een mannetje was. Fernando’s witte rugvinvlek is goed hersteld van de vroeger bevestigde zender. We zien de vlek nog, maar ze wordt elk jaar kleiner. Ook hem hebben we meer dan 50 keer kunnen waarnemen.

Johnny: We hebben Johnny maar 10 keer gezien. Dat kan liggen aan het feit dat zijn identificatiemerkteken niet van verre herkenbaar is en hij in grotere groepen niet werd onderscheiden. Hij bevond zich ook in de 70-koppige groep op 27.3, toen ze misschien een griendfamiliesamenkomst hadden. Bovendien vonden we hem in verschillende families, d.w.z. hij lijkt zich niet alleen in één familie goed te voelen.

Sierra met haar vrij kleine rugvin is gemakkelijk herkenbaar. Zij was uitsluitend in de familie van Ponce, het opvallende mannetje, onderweg. We hebben ze 25 keer, van maart tot november, gezien. Ze lijkt te behoren tot de werkelijk residente grindwalvissen hier.

Ponce zagen we altijd samen met Sierra, dus ook 25 keer. Hij is in zijn groep de leider of piloot, die zich om zijn familie lijkt te bekommeren. Ook hij nam met zijn familie deel aan de familiereünie op 27 maart en lijkt trouw te blijven aan de Straat van Gibraltar.

Nina is een vrouwelijke griend. Ze werd moeder in 2016. Nina zorgde nog steeds liefdevol voor haar jong, dat nog altijd bij haar te zien was. Het kalf wijkt nauwelijks van moeders zijde, maar is onlangs nieuwsgieriger geworden en heeft vaak de nabijheid van de boot gezocht. Beide zwemmen in de familie van Oliver.

Oliver is ons al jaren geleden opgevallen, maar we hadden hem nooit een naam gegeven. Dit jaar besloten we dan om hem Oliver te dopen. Hij is een groot, robuust en dominant griendmannetje en voelt zich blijkbaar goed in zijn familie. Hij is duidelijk herkenbaar aan zijn opvallend gevormde rugvin.

Gorro is een van de vaakst aangetroffen grindwalvissen. Dankzij zijn mutsvormige rugvin kunnen we hem al van ver identificeren. We hebben hem meer dan 50 keer geregistreerd. Dit jaar viel hij vanaf juni op als vaste begeleider van de ernstig verwonde Lola. Hij leek haar te beschermen en haar te helpen. Als we Gorro zagen, dan was Lola ook altijd in de buurt te vinden.

Lola en haar lijdensgeschiedenis: Dit griendvrouwtje viel ons voor het eerst op eind mei 2018, toen ze een kleine, rechthoekige wond had in het midden van haar rugvin. Naar mijn mening was ze afkomstig van een slecht aangebrachte zender. De wond is helaas tamelijk snel groter geworden. In juni en juli was de verwonding dan al zo zwaar geïnfecteerd dat ze ons reden tot bezorgdheid gaf. In oktober verminderde de ontsteking wat, maar de vin lijkt sindsdien bijna in tweeën gedeeld met een opvallend gat in het midden. Gedurende de hele tijd werd ze vergezeld en beschut door het grote griendmannetje Gorro. Wij wensen Lola een goed herstel en hopen haar in de lente van 2019 weer te ontmoeten!

Vicenta: Het vrouwtje dat we kennen sinds 2001, zagen we vrij zelden. Ze blijft ver van de boten, wellicht door de slechte ervaring die ze heeft gehad, toen haar verwondingen ontstonden. We kwamen ze gemiddeld één keer per maand tegen. Een uitzondering was 27 juli, toen ze zich in een actieve, haast overmoedige griendfamilie vertoonde. De jongen van de groep dreven, tailslapten of waren aan het breachen.

Baby Tony: Omdat we de jongste nakomelingen onder de grindwalvissen, d.w.z. alle pasgeboren grindwalvisbaby’s, altijd baby Toni noemen, hadden we het deze zomer moeilijk. Ze waren allemaal heel levendig en nieuwsgierig en gunden de respectievelijke families geen rust, want ze kwamen graag op eigen houtje naar en onder de firmm-boot! Dat beviel onze gasten aan boord, maar ook de bemanning kon er vaak niet genoeg naar kijken.

Pomares is veruit het grootste mannetje van zijn familie. Hij zwemt doorgaans rustig. Naast een in het oog springende insnijding in het bovenste deel van zijn rugvin, heeft hij verschillende oppervlakkige huidletsels, die aan beide zijden duidelijk zichtbaar zijn.

Willy: Hoewel Willy niet tot de grootste mannetjes wordt gerekend, lijkt hij toch de „lieveling” van de griendvrouwtjes te zijn. Naast de vier zeer markante inkepingen heeft hij ook nog een witte vlek in het midden van zijn rugvin. We doopten hem pas op 10 september, toen we hem tijdens het paren konden observeren. Maar we kennen hem al langer.

Grote tuimelaars

Lolly hebben we vaak waargenomen. Ze wordt altijd vergezeld door haar derde jong, dat ter wereld kwam in 2016. Dit is uitgegroeid tot een onbevreesde en nieuwsgierige, kleine tuimelaar. Haar schimmel lijkt nog steeds even groot te zijn en ze wekt de indruk gezond te zijn. Het is altijd een plezier om Lolly’s school van ongeveer 20 dieren te vinden. We zagen ze 15 keer, interessanterwijze helemaal niet in juli en augustus.

White Cap is altijd snel en al herkenbaar vanaf een afstand. Ook zij heeft een jong dat geboren is in 2016 en dat we Fortunato hebben genoemd. Ze beschermt het en de twee zwemmen steeds dicht bij elkaar. Ze zwommen in een groep van ongeveer 12 tuimelaars en werden 17 keer gespot.

Salto, de tuimelaar die graag springt, had zich 11 keer laten zien, terwijl hij hoog in de lucht schroeven maakte. Voor het eerst hebben we hem gefotografeerd op 8 juni. Vooral na de getijdenwisseling, die dikwijls hoge golven veroorzaakte, zagen we hem springen. Hij was niet vaak dicht bij de boot, maar eerder in de verte te bespeuren.

Cutty met haar licht afgesneden rugvin konden we vaak vlak bij de boot zien. Ze is goed geïntegreerd in een tuimelaarfamilie en is een van de sterkste dieren. We hebben haar slechts 8 keer geregistreerd, wat echter niet betekent dat ze niet herhaaldelijk in de buurt was.

Puzzle hebben we niet vaak gezien of niet herkend, wanneer ze in de verte op weg was naar de boot. Ze was moeilijk te fotograferen, want ze is altijd in een grotere familie te zien en omringd door haar soortgenoten.

Orka's

Camorro hebben we zien opgroeien en we kennen hem nu al 21 jaar. We zijn elk jaar blij, als hij weer opduikt. Zijn familie is intussen gegroeid. De laatste keer, op 17 oktober, op die geluksdag, toen de orka’s totaal onverwacht opnieuw werden gesignaleerd, telde de hele subkudde 14 dieren met verscheidene jongen. Daarbij waren Baby Wilson, de oude grootmoeder (Matriarchin), Lucía met de kleine Estrella, Jara (het jong dat geboren werd in de winter van 2017) en Tina (de pasgeboren babyorka, die in oktober het levenslicht aanschouwde). Tina hadden we nog geelachtig / zwart gezien op 11 oktober, dus slechts een paar dagen oud.

Matriarchin, de stammoeder, was tot onze grote vreugde meteen mee bij de eerste waarneming op 26 juni. Twee jaar had ze de Straat van Gibraltar niet meer bezocht en we hadden haar niet meer opgemerkt. Het lijkt goed met haar te gaan; ze is omringd door haar familie.

Baby Wilson is nu een van de grootste jongen. Hij (of misschien toch een zij?) is nog steeds erg nieuwsgierig en brengt vaak zijn jongere broers en zussen mee naar de boot. Bij de vissers op zee is hij nu echter meestal bezig zelf ook te vangen of althans te leren van de volwassenen. Hij is daarom dikwijls te vinden bij zijn moeder of ook bij Camorro.

Lucía en Estrella hadden we gedurende de hele zomer niet gespot en we waren al een beetje ongerust. Des te groter was onze vreugde, toen we haar, vergezeld door Estrella, ontdekten op 17 oktober. De twee lijken gezond te zijn en Estrella week nauwelijks van haar moeders zijde.

Potvis

Observador hebben we dit seizoen alleen op 3 en 26 mei gezien. Hij kwam zoals we hem kennen, dicht bij de boot, om daarna kalm en majestueus onder te duiken. Hij zorgt altijd voor applaus en groot opzien bij de gasten aan boord.