Een hemelse tocht

Tekst en foto's: Sonja Van Den Bossche

Tijdens 7 boottochten had ik nu alleen nog maar grote tuimelaars en grindwalvissen ontmoet. En ik raakte langzaamaan verveeld. Waar waren alle potvissen gebleven? Ze waren hier nog steeds vorige week. Is de lente niet het seizoen, waarin ze vaker aanwezig zijn in de Straat van Gibraltar? Toch wist ik dat firmm firmm niet zou zijn, als Eduardo, de aangestelde zeedierenspotter aan boord, ze niet op een of andere dag zou vinden. En inderdaad, mijn wensdenken kwam uit…

Op 14 juni 2018 was het volledig windstil in Tarifa, perfecte weersomstandigheden voor firmm om vier trips te organiseren. De laatste tour van de dag overtrof zelfs mijn eigen verwachtingen, omdat de kalme wateren van de Straat van Gibraltar de firmm-gasten trakteerden op een uniek schouwspel: een enorme potvis was omringd door een grote groep tuimelaars en grienden. En de volgende paragrafen en snapshots zullen aantonen dat er helemaal geen grenzen waren!

De firmm Vision verliet de haven van Tarifa met Zwitserse stiptheid om 16.30 uur. En toen hij bijna een halfuur aan dezelfde snelheid had gevaren, begon hij te accelereren. Door jarenlange ervaring in boottochten met firmm vertelde mijn intuïtie me dat er ergens in de buurt een potvis moest zijn. Even later werd mijn vermoeden bevestigd door Katharina’s stem door de luidsprekers: „Houd u vast, alstublieft. We gaan nu vlugger. We hebben een potvis zien blazen. Ver weg. Op 11 uur.” Antonio, de kapitein, miste zijn doel niet: deze keer slaagde firmm erin om tijdig aan te komen en iedereen, de bemanning en de passagiers, kon de walvis zien wegduiken.

Vervolgens zette Antonio de boot weer op trage versnelling en algauw stootten we op een grote groep grindwalvissen. Twee van hen bevonden zich heel dicht bij het schip; één van ze was een expert in spyhopping. Als een zwarte telescoop stak hij zijn hoofd altijd verticaal uit het water om een beter zicht te krijgen op de zee vóór hem; misschien voelde hij wel al aan dat er iets zou komen…

„Er is een potvis! Dicht bij de boot… Op 1 uur,” hoorde ik Katharina Heyer, de ‘first lady’ van firmm, ons op verbaasde toon aankondigen. Nu werd ieders aandacht gevestigd op de spuitende potvis aan de rechterkant van de boot. Dit gigantische  zeezoogdier moest zomaar aan de oppervlakte zijn gekomen na een zeer lange duiktocht van meer dan een uur, om zijn lichaam met zuurstof te vullen. Wat er nadien gebeurde, ging zo snel dat ik het nauwelijks kon volgen of beschrijven. En ik kon niet genoeg foto’s maken van deze overweldigende ervaring…

Een geïnteresseerde griend zwom in de richting van de drijvende walvis.

Maar lichtjes wiebelend op de golven, besliste het grootste roofdier op aarde om te gaan slapen. Daarbij hield het zijn kop – vol littekens van eerdere gevechten met  reuzeninktvissen – boven water en liet ons zo zijn kegelvormige tanden in de onderkaak zien.

Een andere nieuwsgierige grindwalvis was aan het spyhoppen naar de tandwalvis, wiens staartvin net onder het wateroppervlak lag.

Kort daarna lag de walvis op zijn rechterzij, met zijn staartvin uit het water omhoogstekend. Ondertussen was de potvis langs de boeg van de firmm Vision naar de linkerkant gezwommen. En grote tuimelaars, eveneens brandend van nieuwsgierigheid, voegden zich bij de grienden eromheen.

Nu de reus vlak naast de boot poseerde, kon ik zijn blaasgat duidelijk onderscheiden. Eventjes dacht Katharina dat de potvis Observador kon zijn, maar ze wist het niet zeker, omdat dit niet zijn stijl was…

Na ongeveer tien minuten bij ons te hebben gebleven, bereidde de potvis zich plotseling voor om te duiken. En het duurde helemaal niet lang, of we zagen zijn ‘fluke’, altijd het hoogtepunt, dat volledige stilte op de boot verwekt…

Toen de walvis weg was, verwachtte ik dat de veel kleinere dolfijnen, die tot dan toe altijd bijfiguren in dit verhaal waren geweest, onder de indruk zouden zijn van zijn dominantie en kracht. Maar ik had het mis; integendeel, zijzelf begonnen er vanaf dat moment de hoofdrol in te spelen! Ze zwommen bijna plechtstatig naar de boot toe en toonden ons hun pasgeborenen (amper een paar dagen oud) of jongen, spyhoppend, tailslappend of spelend. En dus was de cirkel helemaal rond. Sterker nog: het was een waargebeurd verhaal met een proloog en een epiloog.

 

Overal was er een uur lang beweging geweest, tot de tijd was gekomen om „tot ziens” te zeggen aan de walvissen en dolfijnen. Op de terugweg naar Tarifa (en nog lang daarna) probeerde ik mijn emoties te verwerken. Toeval of niet? Waren we op het juiste moment op de juiste plaats om getuigen te zijn van de onthulling van de geheimen van de natuur? Of waren deze drie verschillende soorten zeezoogdieren, die in de Straat van Gibraltar leven, met een bedoeling naar ons toe gekomen? Zo ja, wat hadden al deze dieren geprobeerd ons te tonen of te communiceren? …

Bij onze aankomst in de haven om 18.30 uur werden deze gevoelens nog versterkt bij het opmerken van Katharina’s brede glimlach. Haar al heel lang kennende, leidde ik eruit af dat dit een hemelse tocht was geweest. Ik was moe, maar tevreden over mijn dag: ik had uiteindelijk de „Pottis” aangetroffen. En hoe! In perfecte harmonie met hun omgeving: hun medebewoners van de zee, de mens, de golven en de veranderende windrichting (van „poniente” naar „levante”). Zo onalledaags, het was haast mythisch…