Toen we door de Nederlandse stichting „Rugvin” werden gecontacteerd vanwege hun „Walvispoepambassadeur”-programma, klonk het in de eerste plaats raar en grappig.
Sommige orka’s in de Straat van Gibraltar eten graag zeilboten. Zo zou je hun nieuwe gedrag, dat ze sinds het einde van de door corona opgelegde lockdown in Spanje vertonen, kunnen omschrijven.
De hier beschreven interactie tussen deze twee walvissoorten is geen eenmalig voorval. Hoewel orka’s de grootste natuurlijke bedreiging zijn voor potvissen (afgezien van mensen natuurlijk), werd er ook waargenomen dat ze door grienden werden achternagezeten.
Ze slaagden erin een zeer grote tonijn te vangen; de staartvin stak nog boven de muil van een van de wijfjes uit. Ze genoten van het feestmaal en waren aan het eten.
In een biologiestudie zijn excursies en veldbiologische tochten vaak aan de orde van de dag. Ik ben van mening dat juist de tijd ver weg van de collegezaal het levendigst in herinnering blijft en dikwijls baanbrekend is.
Eén van de zwaardwalvissen zag er bijzonder nieuwsgierig uit, zwom een beetje opzij geleund onder de boot door en keek ons recht in de ogen. Dit moment grifte zich zo sterk in mijn geheugen dat het me gewoonweg niet meer los wilde laten.
De opwinding en vreugde in het team nemen elk jaar toe met het nieuws dat de orka’s in de omgeving werden gespot. Op 7 juli was het dan een blij weerzien.
Wij, klas 7a van de Prignitz-school in Berlijn, hadden de mogelijkheid om ons graffitiproject vóór de zomervakantie toch nog om te zetten in daden. Daarbij hadden we de hoop al bijna opgegeven…
