Wat een potvisdag!

Tekst: Jörn Selling, Katharina Heyer; Foto's: firmm

4 boottochten waren voor 29.05.2012 aangekondigd ondanks de krachtige levante. Van tocht tot tocht was het niet zeker, of de volgende nog kon doorgaan, omdat de levante al sterk door de Straat van Gibraltar raasde.

Jörn vertelt over zijn eerste twee tochten en Katharina begeleidde de namiddagtochten.

Dinsdag 29 mei / Jörn

10:00 tocht: De wind nam toe vanuit het oosten en de zee werd ruwer en ruwer. Daar de voorgaande dagen potvissen waargenomen werden, hoopten we, dat ze nog aanwezig zouden zijn. Bij de grindwalvissen aangekomen, probeerden we daarom het geblaas van de walvis te vinden verderop in de nevel, die uit de Middellandse Zee hierheen waaide.

Plotseling dook een potvis een mijl westelijk van ons echt op. We moesten zeer traag naar hem toevaren, omdat de richting verboden is voor schepen in de zuidelijke helft van de scheepvaartroute. Toen we aankwamen, dook het jonge dier reeds onder. Maar we werden toch nog beloond, want in de buurt verscheen „Lunares”, een reusachtige volwassen potvis. We konden hem aan zijn witte vlek vóór de rugvin herkennen. Hij dook na een paar minuten majestueus weg.

12:00 tocht: Toen we in het walvisgebied aankwamen, was het schip van de concurrentie daar al en het toeval wilde, dat naast hen één van de twee jonge potvissen bovenkwam. We voeren langzaam in hun richting en konden nog zien hoe het dier verdween. Maar het zag er niet naar uit dat de walvis werkelijk wilde jagen. Het leek eerder alsof hij aan het wateroppervlak wilde blijven, wat hem echter door het hem achtervolgende concurrentieschip niet gegund werd. Potvissen zijn – althans in de Straat van Gibraltar – tegenover schepen echt wantrouwig ingesteld en als je ze bij het socialiseren aan het wateroppervlak wil zien, moet je in het ideale geval op een afstand van minstens 100 meter de schroef stoppen en best niet meer bewegen. Opdat iedereen aan boord een beetje zou kunnen zien, moet je zo stoppen, dat als de boot dwars op de wind ligt, ook de walvis dwars op de boot ligt. Dan is het ook niet meer nodig om te manoeuvreren. Zodra de potvis hoort, dat de schroef weer start, wordt hij onrustig en als je daarbij nog gas geeft, in plaats van met ontkoppelde motor te varen, is het met zijn rust helemaal gedaan.

Precies dat was nu het geval met de concurrentieboot. Een tweede walvis dook op, ook een jong, misschien zelfs hetzelfde. En opnieuw werd hij door de boot gevolgd. We bleven ter plaatse liggen, terwijl ik de gasten aan boord de situatie uitlegde. Toen ook de tweede walvis bovenkwam, voer de concurrentie weg naar het oosten. Mijn vermoeden kwam uit en de walvis daagde weer op, omdat hij nog wat tijd aan het oppervlak wilde doorbrengen. Daarbij kwamen tuimelaars en toen zagen we iets heel ongewoons. Alsof de walvis het aan de rond hem heen springende tuimelaars wilde tonen, sprong hij twee keer loodrecht uit het water en hij belandde in een gigantische schuimkolom. Een geweldig moment dat je alleen voorgeschoteld krijgt, als je de dieren respecteert en rustig laat begaan. Jammer genoeg had ik het fototoestel niet bij mij…

Dinsdag 29 mei / Katharina

15:00 tocht: Nauwelijks te geloven, dat op de twee vorige trips potvissen gezien werden! Des te meer gespannen voeren we weg. Met de hoge levante-golven kan je niet varen zoals je wil, maar je moet de koers aanpassen, aan wat de golven toelaten. Toen we een grote groep van meer dan 30 grote tuimelaars tegenkwamen, waren we eigenlijk erg opgelucht, dat we zoveel dieren gevonden hadden. Al snel werden we met de tuimelaars naar het westen afgedreven en we moesten een moeilijke tocht tegen de hoge golven aanvatten, om nog grindwalvissen te zoeken. Met z’n drieën keken we op het dek van de firmm Fly Blue uit naar potvissen en we werden daadwerkelijk beloond! 2 potvissen, omgeven door vele grienden lagen te rusten in de hoge golven…

De ene legde zich onmiddellijk te slapen en keek alleen maar met zijn kop van tijd tot tijd uit het water. Eduardo gaf hem meteen een naam: Fernando!!! (onze marinero) Omdat hij ook zo’n slaapkop is!

 

De andere had zin om te spelen met de nieuwsgierige grienden en draaide zich enkele malen om zijn eigen as, een ongewoon gedrag!

Daarbij kwam hij steeds dichter bij de boot, altijd omringd door de grienden!

Heel kalm doken de twee dan ook onder, te midden van de grindwalvissen.

17:00 tocht: De verwachtingen van de gasten waren nog gestegen, want ze hadden gehoord van de buitengewone potviswaarnemingen van de vorige boten. We vonden de twee potvissen verrassend snel terug, maar ze waren al ver naar het westen getrokken. En weer hetzelfde spektakel: nog steeds dezelfde griendfamilie omringde de twee potvissen en zelfs tuimelaars hadden zich bij de vrolijke bende aangesloten.

Deze keer zwom de grootste van de twee potvissen recht op de boot af, blijkbaar wilden ze socialiseren en na een lange tijd dook hij statig weg. De tweede volgde hem kort daarop de diepte in.

 

De aandacht van de jonge grienden richtte zich nu op onze boot en ze kwamen dicht bij de kant, wat met de vele kinderen, die wij op deze tocht in de boot hadden, een echt plezier werd.

Terwijl de jongen nog speelden, riep Diego, de kapitein plotseling erg opgewonden: „Una paloma, una paloma!!! (= Een duif!) Waar zag Diego nu een duif; wijd en zijd vloog geen vogel?! Nu zagen we ze ook: een totaal uitgeputte duif had zich juist naast Diego’s hoofd aan zijn open raam gezet.

Na een tijdje leek ze zich uitgerust te hebben en ze vloog weg, maar alleen, om onmiddelijk weer terug te keren naar de boot. Ditmaal hield ze zich krampachtig aan de buitenkant van een raam vast. Omdat ik weer terug moest naar de grienden aan de bootwand, verloor ik de duif daarna uit het oog. Fernando had echter gemerkt, dat ze ver weg in het water zwom en door drie keer grotere meeuwen al aangevallen werd.

Ik voorspelde al dat het slecht zou aflopen voor de kleine duif, toen Diego besloot, om ze te redden. En opgewonden beval hij Eduardo en Fernando, om het net te halen. Hij voer al weg en ik riep over de luidsprekers voor de mensen om, dat we nu kort de grienden zouden verlaten voor een vogelreddingsactie… Ongeveer 6 grote meeuwen vlogen al in duikvlucht altijd maar dichter bij de duif in het water, die met haar wanhopig gefladder de aanvallen nog kon afweren. In minder dan één minuut had Eduardo ze in zijn net uit de zee gevist! De succesvolle actie werd besloten met een luid vreugdegejuich door de vele kinderen. Eduardo was meteen dol op de duif!

Zo eindigde een bijzonder geslaagde dag!