Tweede schildpadredding of „Man overboord"

door Sonja Van Den Bossche

Tekst: Luisa Listmann, Vrijwilligster van firmm; Foto’s: firmm

Op 24 juli 2013 vertrokken we met de firmm Spirit en we tjoekten vol nieuwsgierigheid en verwachtingen naar de Straat van Gibraltar toe. De zee was rustig en helder, de zon scheen met volle kracht en een koel briesje verfriste iedereen op de boot. Katharina en Eduardo moesten niet lang zoeken, voordat ze een grote groep gestreepte dolfijnen vonden. Respectvol en voldoende afstand bewarend, naderden we en we observeerden deze snelle, mooie dieren, terwijl ze door het water schoten en af en toe wild uit het water sprongen. Langzamerhand naderden ze de boot en we konden ze goed bekijken door het heldere water.

Gestreepte dolfijnen

Een paar honderd meter verderop lag de firmm Fly Blue in het water en de passagiers keken ook naar het schouwspel van de kleine zeezoogdieren. Plotseling kwam er een radiobericht van de firmm Fly Blue; ze hadden een zeeschildpad gezien. Zeeschildpadden zijn meestal niet zo vaak te zien, en indien wel, dan duiken ze vrij snel onder, zodra een boot nadert. Maar de waargenomen zeeschildpad dook niet weg; haar linkerzijde dreef altijd boven – waarschijnlijk een ontsteking van de linkerlong. Omdat Pedro en Co. (toen nog aan boord van de firmm Spirit) dit jaar al een schildpad hadden gered, werd er niet lang getreuzeld en startte de redding. Helaas was er aan boord van de firmm Fly Blue geen net aanwezig, waarmee ze gemakkelijker had kunnen worden gevangen. Dus besloot de bemanning van de firmm Spirit om de redding te proberen – het werd spannend bij ons: Eduardo zette zich met Eugenio en een net aan de achtersteven van de firmm Spirit en gaf geleidelijk instructies aan de kapitein, Diego, die de boot geoefend in de kleinste ruimtes manoeuvreerde. Vele malen draaide de boot en hij kwam steeds weer dichter bij de zeeschildpad. De mensen supporterden mee, maar het leek uitzichtloos – altijd opnieuw zwom het dier net buiten bereik.

Maar dan…ik stond rechts bij het raam van de boot en zag heel dichtbij onder mij de zeeschildpad voorbijzwemmen. Ik dacht al: „Nu pakt Eduardo ze, “ maar neen! Alweer te ver weg. En op dat moment zag ik hoe Eduardo met een krachtige sprong in het water sprong!!! Diego zette direct de schroef af en hij liep ook naar de achtersteven van het schip. Ondertussen was Eduardo met krachtige zwemslagen de schildpad genaderd en hij had ze te pakken gekregen. Ze vond dat eerst niet zo leuk en probeerde naar Eduardo te happen. Hij draaide ze onmiddellijk om en trok ze dan bij haar achterpoten naar de boot.

Eduardo met de schildpad op sleeptouwEindelijk aan boord

Diego en Eugenio stonden al te wachten, om hem te helpen de schildpad aan boord te krijgen. Ondertussen stond ik aan de open deur van de achtersteven en zorgde ervoor, dat er tussen de heel gefascineerde passagiers voldoende ruimte was voor de schildpad en haar redders. Eugenio en Diego hadden nu de schildpad gepakt, maar alleen met de hulp van Eduardo (terug aan boord) slaagden de drie erin, ze uit het water te trekken en op het dek te heffen. Met groot applaus werd de reddingsactie gevierd! Nu lag ze daar; beslist nog een beetje suf van de reddingsactie.

Dolores (intussen had de zeeschildpad een naam gekregen) werd voor de rest van de tocht in een rustig, donker plekje met natte handdoeken bedekt en met rust gelaten, zodat ze een beetje van deze actie kon bekomen. Eduardo was terug aan boord; Diego had zijn positie weer ingenomen en dus kon het zoeken naar andere zeebewoners verdergaan. We konden nog genieten van het schouwspel van vele grienden rondom, onder en naast onze boot, vóór we dan naar de haven van Tarifa terugvoeren, terwijl we nog steeds dachten aan de geweldige redding van „Dolores“. Ondertussen had Diego al een dierenarts van een opvangcentrum voor wilde dieren uit Algeciras opgebeld, zodat ze de zeeschildpad zo snel mogelijk konden ophalen.

De zeeschildpad wordt naar het havenkantoor vervoerdEduardo met "Dolores"

Kort na onze aankomst in Tarifa was de dierenarts er ook al en nadat iedereen van het geredde dier afscheid had genomen, werd het in veilige handen overgedragen. We hopen, dat de schildpad snel weer gezond zal zijn en weer door de Straat van Gibraltar kan zwemmen. Het is leuk om te zien, dat hoewel de aandacht is gericht op walvissen, een in nood geraakt dier zonder lang te overleggen, wordt gered en alle nodige aandacht krijgt.

Ga terug