Tonijnen boven water
door Sonja Van Den Bossche
Tekst: Jörn Selling / Foto’s: Eduardo Montano Peralta
Al twee weken zien we tonijnen aan het wateroppervlak, wat rond deze tijd van het jaar niet uitzonderlijk is. Meestal herken je de zwermen van ver aan het gerimpelde zeeoppervlak. Af en toe zie je rugvinnen of heldere vlekken onder water, als ze op hun zijkant gaan liggen. Als ze snel zwemmen, zijn er schuimkronen en je wordt, in het vermoeden dat het om dolfijnen zou kunnen gaan, op een dwaalspoor gebracht.
Wat we dit jaar echter voor het eerst zien, zijn tonijnen die overal uit het water springen. Het lijkt op jagen: de pijlstormvogels komen erbij en controleren vanuit de lucht of er eten te rapen valt.
Het is welbekend, dat ze na het kuitschieten hongerig van de Middellandse Zee terug naar de Atlantische Oceaan zwemmen en daarom ook met vishaken en lokaas gevangen kunnen worden – maar dat gebeurt doorgaans ongezien in de diepte.
Twee weken geleden werden de almadrabas uiteindelijk geopend. Dit zijn de stelnetten, waarmee paairijpe tonijnen op hun weg naar de Middellandse Zee gevangen worden. Sinds 2008 mogen ze niet meer zoveel vissen als ze kunnen, maar ze moeten een quotum naleven. Als het quotum bereikt is, komt het voor, dat vele tonijnen nog vele dagen gevangen blijven, totdat is bevestigd, dat ze moeten worden vrijgelaten. Dan is het helaas te laat voor hen, om nog in de paaigronden van de Middellandse Zee te geraken en daarom vermoeden we, dat zij de „springers” zijn, die enige tijd in de Straat van Gibraltar gebleven zijn om te jagen.
De lijnvissers, die tonijnen na het kuitschieten op hun terugweg naar de Atlantische Oceaan met vishaken vangen, kunnen alleen maar toekijken. Zij krijgen van de Spaanse regering een laag quotum toebedeeld, dat na twee weken al uitgeput is. Om deze reden is het orkaseizoen heel kort geworden – althans dat deel van het seizoen, waarin wij de orkatochten kunnen aanbieden, omdat ze bij de vissers zijn. Daarna worden ze in het beste geval zo nu en dan waargenomen, vooral bij de Marokkaanse vissers, die geen quota in acht nemen en tot het einde van september tonijnen vangen. Het gebied is bereikbaar tijdens de normale tochten van twee uur en we hopen ze daar te zien.
Zo trekken de hardnekkigste vissers, de orka’s en de walviswaarnemers aan het kortste eind, terwijl de vernietigende ringnetten en almadrabas het grootste deel van het tonijnquotum toegewezen krijgen.