Sensationele ORKAdagen!

Tekst: Brigitte; Foto's: firmm

Toen we op zaterdag 24 juli om 10:00 uur vertrokken voor de drie uur durende tocht, waren er behalve vier Marokkaanse patera’s (kleine, houten boten, die worden gebruikt om te vissen) wijd en zijd geen vissers te zien. De Spanjaarden vissen niet op zaterdag en zondag en de illegale tonijnvissers waren ook niet op zee.
De kleine patera’s lagen wijdverspreid; al een week lang hadden we er maar een paar gezien. En zo vonden we eindelijk de orka’s, die alleen op tonijnjacht waren. Er waren verschillende groepen onderweg, allemaal vrouwtjes met hun jongen. Lucía was er eveneens bij, met haar baby, die we spontaan met de naam Manuela doopten. Ze slaagden erin een zeer grote tonijn te vangen; de staartvin stak nog boven de muil van een van de wijfjes uit. Ze genoten van het feestmaal en waren aan het eten. In totaal zagen we 15 orka’s op die dag, waaronder vijf jongen en de pasgeboren Manuela. Camorro, het grote mannetje van deze groep, zwom aan de zijkant, ver weg in de richting van Tanger. Daar was hij alleen aan het vissen.
Wetend waar de orka’s waren, voeren we op de daaropvolgende trip van twee uur dan ook naar hetzelfde gebied in westelijke richting. En inderdaad kwamen we alle 15 orka’s weer tegen. Omdat de gasten op deze tocht geen orka’s hadden verwacht, waren de verrassing en vreugde des te groter, toen ze door de luidsprekers werden aangekondigd. En dus was deze tour evenzeer een absolute sensatie.

Op 30 juli had de nevel Tarifa zo sterk ingehuld dat we de eerste tochten van de dag moesten afgelasten. Kort vóór de derde trip om 15:00 uur werd de nevel uiteindelijk dunner en niets stond de geplande tour van drie uur in de weg. Meteen vertrokken we naar het westen om de orka’s te zoeken. We vonden ze ook heus tussen veel vissersboten. In kleine groepjes van 4-5 waren er in totaal zo’n 18 orka’s aan het eten. Het was een plezier om ernaar te kijken. Toen we de terugtocht al hadden aangevat, zagen we op 11 uur nog eens een groep orka’s naar ons toe zwemmen. Zo dachten we er althans over. Want, zoals later bleek, waren het geen zwaardwalvissen, maar grindwalvissen. Het zien van de dieren verraste ons een beetje, omdat ze doorgaans niet zo ver in het westen te vinden zijn. Het meest ongewone was echter dat ze met hoge snelheid op de orka’s af zwommen, alsof ze hen wilden verjagen.

Bij het begin van de volgende tour wisten we dat de grienden de orka’s waarschijnlijk nog verder naar het westen hadden gedreven. Omdat het weer goed was en de golven niet te hoog, voeren we toch naar het gebied en we kwamen gemakkelijk vooruit. Er waren bijna geen vissers meer op het water. Op onze weg ontmoetten we een groep gewone dolfijnen. De orka’s waren niet te zien. Toen we aan de Marokkaanse kant Tanger al waren gepasseerd en aan de Spaanse kant al voorbij Zahara de los Atunes waren, zagen we ze: Lucía met Manuela en 5 andere orka’s. De sfeer was helemaal anders dan op de vorige trip met de vele vissers om ons heen. Veel rustiger. Twee jongen kwamen aan de achterkant van de boot naar ons toe en speelden in het borrelende water van de achtersteven. En zo liep een andere geslaagde „orkadag” ten einde…