Overweldigende eerste ontmoeting met orka's

Ik wilde altijd al orka’s zien, omdat ze mij fascineren door hun intelligentie en hun ongelooflijke jachttechnieken. Toen ik vernam, dat ik als vrijwilliger voor firmm naar Tarifa kon gaan, werd ik me bewust van de mogelijkheid, dat misschien nu voor mij het moment gekomen was om ook orka’s te zien. Maar toen ik op de laatste dag van de maand augustus eindelijk aankwam in Tarifa, was de levante (een in Tarifa bekende en sterke wind) juist opgekomen. Toen de levante dan pas na een week in sterkte verminderde, waren de orka’s al verder getrokken. Langzaam vreesde ik de orka’s niet meer te kunnen zien – maar dat had ik mis…

 

Op 19 september verlieten we rond de middag en bij grote hitte de haven van Tarifa en we voeren naar de Afrikaanse kust. Na een halfuur varen verschenen toen de eerste patera’s (Marokkaanse vissersboten), wat goed was. Namelijk wanneer de vissers uitvaren, kunnen we verwachten orka’s te zien. En precies een paar minuten later al zagen we hun grote zwarte vinnen en typische witte vlekken.

  

Het waren twee volwassen vrouwtjes en een beetje verder weg was ook een groot mannetje te zien, waarschijnlijk „Camacho”.  Ze waren behoorlijk snel onderweg. De familie was overal verspreid, zodat we ze konden zien aan beide kanten van onze boot. Toen we de vrouwtjes trachtten te volgen, benaderde ons plotseling een jong kalf en het draaide een paar rondjes onder de boot. Een ander kalf sloot zich bij dit spel aan en al onze passagiers probeerden de twee in het water te zien.

Dit ging zo een tijdje door, totdat er iets echt geweldigs gebeurde. Het leek alsof de moeders hun jongen geroepen hadden, aangezien beide kalveren tegelijkertijd onze boot verlieten en snel naar de wijfjes terug zwommen.

  

Alleen de jonge kalveren hadden even tijd gehad om te spelen. De rest van de familie was bezig geweest om een grote blauwvintonijn van een vishaak te pakken. Het zag er namelijk uit, alsof één van de vissers de vislijn met iets „groots” daaraan binnenhaalde. We stopten onze boot dicht bij deze patera en wachtten om de tonijn te zien. Maar de orka’s waren slim genoeg geweest om de tonijn te stelen. Het enige wat de vissers nog uit het water trokken, was een grote tonijnkop. Het resterende deel zat nu tussen de kaken van één der sluwe orka’s. We konden het niet zien, maar vermoedelijk verdeelden de orka’s de buit onder elkaar. Want alle familieleden – dus de kalveren, de vrouwtjes en het grote mannetje – kwamen samen op één plaats en bleven langer dan normaal onder water. Voor ons werd het uiteindelijk tijd om de orka’s te verlaten en terug te keren naar Tarifa. Niemand was teleurgesteld. En als je het mij vraagt – ik was helemaal in de wolken.