Tour zonder orka's

door Sonja Van Den Bossche

Tekst: Jörn Selling - Foto's: Sebastian Kanzler

Op 30 juni vertrokken we om 13:00 vanuit de haven van Tarifa naar het westen, om orka’s te zoeken. Deze tochten duren 3 uur, omdat we een groter gebied moeten checken, en we kunnen niet garanderen, dat we ze vinden. We zagen de orka’s van april tot november, maar alleen in juli en augustus duiken ze tamelijk regelmatig op bij de tonijnvissers, die hun vislijnen in die twee maanden op twee plaatsen in de Straat van Gibraltar (bij vloed) uitwerpen.

De zee was kalm met een zwakke westenwind (poniente), de lucht helder en het zicht uitstekend. Na een halfuur op weg naar de vissers zag ik in het zuiden potvisgeblaas. Weg hier, ook al was het een omweg, want je weet nooit of de orka’s later toch worden gevonden. Eén van de potvissen sloeg herhaaldelijk met zijn staartvin op het water (tailslapping), voordat hij onderdook, wat hij kort vóór onze aankomst deed. De tweede dook korte tijd later onder en we waren nog niet doorgevaren, toen hij plotseling naar voren sprong uit de diepte, even rustte en dan langer onderdook. En alweer geen foto daarvan, al hebben we dit al sinds jaren telkens weer waargenomen.

Door menselijke activiteit veroorzaakte wond aan de kop

Een paar honderd meter verder naar het westen bemerkten we twee andere potvissen. Eén zwom om onze boot heen en inspecteerde hem, alvorens hij doodkalm na zijn maat onderdook. En weer, enkele meters van ons verwijderd kwam hij omhooggeschoten uit de diepte. Ook deze keer geen foto, het was om er wanhopig van te worden. Maar hoe kan je zoiets ook van te voren vermoeden en de camera precies op het juiste moment in de juiste richting houden, vooral als het gaat om walvissen, die dit zo zelden doen? Slechts één keer heeft een jonge potvis tweemaal achter elkaar gesprongen. Dat was in 2013 en ik zou de tweede sprong hebben kunnen filmen, als ik niet had verwacht, dat hij het niet zou overdoen. Dus vroeg ik Sebastian, onze grafisch ontwerper, die met zijn camera naast mij op het dak stond, zekerheidshalve te mikken in deze richting.

Geweldige krachtontwikkeling

Het was de moeite waard. Voor de eerste keer hadden we een foto van zo’n zeldzame gebeurtenis. Ik moest hem omhelzen. Een kwartier later zagen we een vijfde potvis, 20 minuten later 45 grote tuimelaars en ten slotte nog gestreepte dolfijnen. Hoewel we de orka’s niet konden vinden, was het één van de meest memorabele tochten, die we in 12 jaar hebben gehad.

Ga terug