Orka's eens anders

Tekst: Melanie Fraundorfer, Foto’s: firmm

Als we de snelle, torpedovormige lichamen van de orka’s zien, dan weten we meteen, dat ze goede jagers zijn. De gestroomlijnde, elegante dieren jagen in de Straat van Gibraltar de tonijn achterna en precies daarbij observeren we ze meestal, zeker als ze de verzwakte, grote tonijnen halen, die aan de vishaak van de visser hangen.

Toen we op 21 juli op zoek gingen naar walvissen en dolfijnen, waren we verrast, dat we ze verder als gewoonlijk in het midden van de Straat van Gibraltar vonden. Het water was spiegelglad en we konden ze al van ver zien – en ze waren niet alleen. De goede jagers lieten zich deze keer van een heel andere kant zien: rustig zwommen ze naast twee vinvissen. Het orkakalf toonde nieuwsgierigheid en inspecteerde de vriendelijke reuzen. Zijn moeder, een ander vrouwtje en een mannetje begeleidden het. De zee was kalm, de dieren ontspannen en wij allemaal sprakeloos.

Tijdens haar verkenningstocht benaderde de orkafamilie ook geïnteresseerd van achteren onze boot en begeleidde ons voor een stuk. Plotseling doken de gigantische vinvissen nog dicht bij ons op. „Pfuuuhhhh“ – het luide geblaas van de vinvissen was naast ons te horen en te zien. Ze ademden driemaal in en weer uit, maakten een lange rug en doken voor enkele minuten weer onder. Na een tijdje lieten we ze vreedzaam verder trekken, maar in mijn geheugen heeft het beeld van de vreedzame vinvissen en de geïnteresseerde orka’s zich stevig verankerd. Wat een ervaring!

Commentaar van Jörn                                                                                                                         We ontdekten de vinvissen en orka’s bijna tezelfdertijd, maar op het moment waren ze nog een mijl van elkaar verwijderd. Nu moest ik beslissen: de gasten wilden liever naar de orka’s, maar de vinvissen trokken naar de Atlantische Oceaan. Weliswaar op hun gemak, maar het was duidelijk, dat ze binnen niet al te lange tijd buiten bereik zouden zijn. Dus koos ik voor de vinvissen, wat juist zou blijken te zijn, omdat het – zoals hierboven beschreven – zou komen tot een ontmoeting tussen de twee soorten.

Volwassen vinvissen hebben geen natuurlijke vijanden. Angst voor de orka’s hoeven ze dus niet te hebben. Bovendien zijn er geen geregistreerde aanvallen van de lokale orka’s op andere walvissen. Ze behoren tot de op vis jagende cultuurkring. Daarom veranderden de vinvissen noch hun koers, noch hun rustige zwemwijze. Toch was ik erg benieuwd, toen ik zag hoe de orka’s naar de vinvissen toe zwommen. De reden zal waarschijnlijk de nieuwsgierigheid van het orkakalf zijn geweest. Onder walvissoorten gebeurt het heel vaak, dat zij elkaar wederzijds grondig onderzoeken. Meestal loopt het rustig af. Er zijn echter ook gedocumenteerde aanvallen van grote tuimelaars op bruinvissen (Schotland), van de lokale grienden op de orka’s en natuurlijk van orka’s in andere regio’s van de wereld op zeezoogdieren (zelfs dolfijnen, vóór Zuid-Afrika). Maar zij behoren tot de op zoogdieren jagende cultuurkring.

Helaas was het niet mogelijk om beide soorten tegelijk op een foto te krijgen, omdat zowel vinvissen als orka’s heel veel duiken. Voor allen die het hebben gezien, blijft het een bijzondere en unieke ervaring.