Orkabelevenissen

Tekst: Luisa Listmann, Vrijwilligster bij firmm; Foto's: firmm

Al bijna een week hebben we geen orka’s gezien. Ook de vissers hadden nog geen orka’s bij hun boten. Maar dan op woensdagavond (1 augustus) kregen we een telefoontje van de tonijnvissers, die orka’s hadden waargenomen! Dus moesten we onze plannen veranderen en uitvaren op zoek naar orka’s. En wat een heerlijke dagen dat zouden worden…

Vrijdag 3 augustus

Het was de vurige wens van Melanie en Manuela, onze Sternschnuppe*-kinderen, om orka’s te zien. (* De Zwitserse stichting Sternschnuppe helpt de dromen van zieke kinderen waar te maken.) Vandaag zou deze wens uitkomen. We zijn direct vanuit Tarifa naar de patera’s vóór Tanger gevaren. Nog voordat we daar aankwamen, hadden we het geluk om een vinvis te zien! Bij de patera’s vonden we de orka’s onmiddellijk en we konden ze erg lang vergezellen. Leuk ze na zoveel dagen weer te zien!

Zaterdag 4 augustus

Na de succesvolle dag gisteren zijn we ‘s middags opgewonden naar de tonijnvissers vertrokken. Onverwacht kwamen we in heel dichte mist (in Tarifa hadden ze zich al zorgen gemaakt, dat we misschien zouden moeten weerkeren). Vol vertrouwen is Katharina echter verder gevaren naar de vissers. We hadden echt nauwelijks iets gezien. De mist was overal. De Fly Blue, onze tweede dicht volgende boot, was niet eens meer zichtbaar. Maar dan voeren we trager. We kwamen aan bij de vissers.

Nu werd iedereen op de boot gevraagd (allen hielpen mee) om de in de mist verdwijnende horizon af te zoeken. En toen – op geen 50 meter van de boot – verschenen ze! Wat een geluk. We hadden de orka’s gevonden en dat volgens Eduardo zeker in de slechtste zichtomstandigheden. De orka’s hebben ons een geweldig schouwspel geleverd: de ene tonijn na de andere hebben ze opgevreten, vissersboten daarbij voortgetrokken en ze direct naast onze boot opgegeten, zodat we de tonijn in hun bek konden zien. Ongelooflijk!

Op een gegeven moment zijn we een beetje van de vissers en de andere walviswaarnemers weggevaren en een groep orka’s gevolgd. Het was akelig stil, de vochtige mist lag op huid en haar en de stilte was volkomen. Puuuff… puuufff… puuff… twee vrouwtjes en een jong doken vlak vóór de boot op! Een echte kippenvel-beleving als afsluiter.

Zondag 5 augustus

Reeds ‘s morgens was het moeilijk om op de tochten dieren te vinden. De grindwalvissen en grote tuimelaars waren ver in de richting van de Middellandse Zee getrokken. Waarom toch? Orka’s? Om 15 uur gingen we met Jörn op de Fly Blue op zoek en we vonden ze inderdaad bij de patera’s. Hun aanwezigheid had wel de andere dieren verdreven; grienden en tuimelaars vermijden de jachtgronden van de orka’s. De vissers hadden al zeer veel tonijnen aan hun lijnen. Overal in het water zagen we rode boeien, waaraan tonijnen hingen. Ze hangen daar jammerlijk lang tot ze er op een later tijdstip afgehaald worden. Dat is een kwelling voor de dieren, zo op 200 m diepte urenlang aan de haak gevangen te zitten. Helaas sterven sommige tonijnen zo langzaam en pijnlijk.

Terwijl we dan een orkafamilie volgden in de richting van de Atlantische Oceaan, ontdekte Jörn een aan de kant drijvende boei. Ze was zeker door de vissers vergeten en om ervoor te zorgen, dat aan de lijn niet één arme tonijn zonder reden zou sterven, voeren we ernaartoe. Pedro, de marinero aan boord, ging aan de achtersteven staan, greep de boei vast en begon dan met ervaren handgrepen de lijn omhoog te trekken. We keken allemaal nieuwsgierig toe. Ook de orka’s waren in de verte nog te zien. Gelukkig was er dan aan de lijn verder niets dan het lokaas en het gewicht. Toen was vooral Jörn opgelucht!

Maandag 6 augustus

Ook deze ochtend was het moeilijk om de dieren te vinden. Toen waren we al benieuwd hoe de 3 uur durende tocht er wel zou uitzien. En inderdaad, een hele orkafamilie vonden we bij de patera’s en de Spaanse vissers. Het was leuk, om ze lang te kunnen vergezellen. Vooral de kleine baby’s zorgden voor verrukking. Op deze tocht zagen we de orka’s echter niet de laatste keer die dag. Nog twee andere keren werden we verrast met waarnemingen.

 

Op onze laatste tocht waren we met volle kracht tegen de golven in gevaren, omdat orka’s gesignaleerd werden aan de horizon. En we vonden ze. Ondanks de hoge golven kwamen ze zelfs heel dicht bij de boot. Uiteindelijk lieten we ze wegtrekken in de zonsondergang. Onze tocht werd dan nog bekroond met een groep spelende en springende gestreepte dolfijnen.

Zoveel verschillende waarnemingen van orka’s in zo’n korte tijd zijn gewoon geweldig en maken van elke tocht een belevenis vol verrassingen!