Mystieke en adembenemende tocht naar de orka's
door Sonja Van Den Bossche
Tekst: Jasmin Elsener, vrijwilligster voor firmm; Foto”s: firmm
Op de laatste tocht op 24.10.2013 hadden we het grote geluk om de orka’s te zien. Dit is zeer zeldzaam in deze tijd van het jaar, want ze zijn er eigenlijk alleen geregeld in de zomermaanden, om samen met de Marokkaanse en Spaanse vissers jacht te maken op de rode tonijn.
Vroeg in de ochtend die dag ontvingen we het bericht van een Spaanse visser, dat ze orka’s hadden gezien. Natuurlijk was er de wil om ze te zoeken, maar ze blijven meestal ver van de Spaanse kust, wat voor onze 2 uur durende tochten gewoon te ver weg is. Tijdens de eerste tocht zagen Katharina en Eduardo op zeer grote afstand een paar keer orkageblaas. Het liefste zouden ze er onmiddellijk heen gevaren zijn, maar aangezien de golven tamelijk hoog waren en heel dichtbij potvissen werden waargenomen, bleef onze boot, de firmm Spirit, uiteindelijk in het gewone gebied.
De waarneming liet Katharina en de hele bootsbemanning echter niet los en dus wilden ze het ondanks de afstand op de laatste trip proberen. En deze beslissing was absoluut de moeite waard!
De zee was verrassend veel rustiger dan voorheen. Toch hingen er mystieke en donkere wolken in de lucht, die telkens weer werden onderbroken door zonnestralen. We voeren tamelijk lang naar Marokko toe en de kleine vissersboten kwamen steeds dichterbij. Er hing een gespannen sfeer in de lucht en op de een of andere manier voelden we, dat er iets heel speciaals zou gebeuren. Plots kwam de aankondiging van Katharina, dat ze dicht bij de vissersboten dieren hadden gezien, waarschijnlijk orka’s. We kwamen naderbij en daar waren ze: 6 prachtige orka’s – onder hen zelfs de stammoeder en twee jongen.
Ze zwommen zoals vroeger in de zomer, tussen de vissersboten heen en weer, op de loer naar tonijnen aan de lijnen van de vissers. Het was een adembenemend, haast onheilspellend schouwspel. Vaak zwommen ze in cirkels, om een „gestolen” tonijn op te slokken. De meeuwen cirkelden boven hen. Daarna verdwenen ze opeens en ze kwamen heel ergens anders weer boven – voortdurend op zoek naar de volgende tonijn. We zagen soms ook hoe een visser alleen de kop van de tonijn aan de haak had – in deze strijd hadden de orka’s dus gewonnen. Ze waren soms heel dicht bij onze boot, zodat we zelfs hun adem konden horen en natuurlijk naar hun zeer bijzondere en fascinerende zwart-witte tekening konden kijken.
Eén keer kwam het nieuwsgierige jong heel dicht bij onze boot om te kijken. Het moest zich immers nog niet om de jacht bekommeren, want het werd nog gevoed met moedermelk.
De orka’s zijn de intelligentste zeezoogdieren en worden niet voor niets de roofdieren onder de walvissen genoemd. Met hun kwiek, sluw karakter waren ze vaak de snelste tijdens het gevecht om de tonijnen en we zagen ze dikwijls in cirkels zwemmen om te vreten.
We bleven zeker een uur bij de sierlijke orka’s te midden van de Marokkaanse vissersboten. Alle passagiers werden helemaal door hen gefascineerd en waren heel enthousiast. Het was een onvergetelijke tocht met een grote verrassing, waaraan we geïntrigeerd en voldaan zullen terugdenken.