Mondrino deel 2

door Sonja Van Den Bossche

firmm-cursus van 6 – 10 juni 2011, verslag van de familie Steiner: Noa, Samuel, Claudia en Daniel

Tocht van donderdag, 9 juni 2011, 13:00 – 15:00 uur

In zeer goede omstandigheden met poniente-wind zijn we met Jörn als onze begeleider naar het onderwatergebergte aan de Marokkaanse kant gevaren. Er was een levendig verkeer met grote containerschepen en het leek me, alsof we waren omringd door deze gigantische vrachtschepen. Plotseling had Jörn in de verte rechts van de boot (Spaanse zijde) een groter aantal grote tuimelaars opgemerkt. We hebben deze parallel gevolgd, maar konden niet dichterbij komen, omdat vooraan een groot vrachtschip op ons afkwam. Zo zagen we, hoe de tuimelaars aan de voorzijde dicht tegen deze vrachtboot aanvlogen en dan in zijn boeggolven surften en sprongen.

Toen het vrachtschip voorbij was, riep Jörn, dat hij ver naar voren het geblaas van 2 potvissen had gezien. Ik zag van links het schip van de concurrentie naar de potvissen toevaren en van achteren haalde een kleine privéboot, die met hoge snelheid op de potvissen afstormde, ons in. Ondertussen zagen we, dat er 3 dieren waren. Jörn dacht, dat het Pigmento of Mondrino met haar 2 kalveren was. Hij wilde ter bescherming van de walvissen niet dichter bij de dieren varen en alles uit de verte gadeslaan. Wat daarna gebeurde, was ongelooflijk. Opeens zijn de twee jongen rechts van de firmm Spirit bovengekomen. De tuimelaars draaiden rond hen en sprongen telkens weer over de twee. Het leek wel alsof de potvismoeder haar jongen bij de dolfijnen en naast onze boot in veiligheid had gebracht, zodat ze de twee storende observatieboten kon afleiden. Beide jongen zijn na een tijdje na elkaar weggedoken, zodat we hun staartvin mooi konden zien.

Plots zwom Pigmento/Mondrino van achteren naar ons toe en ik zag voor het eerst een potvis, die met zijn kop uit het water opdook, naar ons keek en dan direct aan de achterzijde van de firmm Spirit wegdook. We zouden ze bijna kunnen hebben aanraken! Ik kreeg kippenvel; iedereen was muisstil en verbaasd.

Mondrino
Mondrino

Uiteindelijk heeft ze zich gewoonweg laten zakken en ze moet onder onze boot weggedoken zijn. We hebben nog een 10-tal minuten gewacht en gehoopt, dat de walvissen weer zouden opdagen, maar tevergeefs. Overweldigd door wat we hadden gezien, zijn we teruggekeerd naar de haven van Tarifa. Deze belevenis, evenals de hele week tochten met waarnemingen van grote tuimelaars, gestreepte en gewone dolfijnen, grienden, twee vinvissen en de potvisfamilie, zal ons, de familie Steiner, nog lang in het geheugen blijven.

Koppigen, 18 juni 2011/Claudia Steiner-Behrens

Ga terug