Tekst: Brigitte; Foto's: firmm

Na weinig waarnemingen van orka’s in juli maakten de grootste van alle dolfijnen ons 13 keer blij in augustus.

Van 10 tot 20 augustus zagen we ze zelfs elf dagen na elkaar. Het was altijd dezelfde groep bestaande uit 8-9 dieren. 8 daarvan konden we duidelijk identificeren.

Bij hen waren heel wat ons al lang bekende dieren, zoals Matriarchin en Camorro. Ook een jong mannetje, dat we Rivera noemden, had zich bij hen aangesloten. De naam kozen we, omdat hij één van de familienamen is van onze mecanicien David, die met zijn arendsogen vaak dieren op een ongelooflijke afstand spot.
En zo was het ook op 20 augustus. We verlieten de haven bij levante 3-4. David stond helemaal boven op de boot, op het kleine platform, dat zich nog boven het flydeck bevindt, om een overzicht te hebben. Want hoe winderiger het is, hoe moeilijker het wordt om dieren in de schuimkoppen te zien. Maar David zou David niet zijn, als hij na enige tijd niet heel langzaam had opgemerkt dat er daar op 13 uur orka’s waren. En dat geheel zonder verrekijker, alleen met de hulp van zijn scherpe blik. Afgezien van het feit dat hij ziet zoals een lynx, heeft hij ook een ongelooflijk fijne neus voor waar de dieren zouden kunnen zijn en in welke richting hij best kijkt. We begonnen allemaal te juichen als kinderen, omdat we opgelucht waren dat David zelfs met dit weer de zwart-witte dolfijnen zo snel vond.
Behalve de stammoeder en Camorro, die alleen met de vissers interageren, interageren de andere dieren van deze reeds genoemde groep ook met de zeilboten. We konden trouwens ook een verandering in hun gedrag merken. Vroeger bleven ze vaker bij de vissers. Ondertussen is het patroon anders. Ze gaan vaker zelf op tonijnvangst, zijn niet meer zo dikwijls bij de mannen in hun kleine vissersboten. Dit jaar kwamen we ze een paar keer alleen tegen of eventueel met slechts 1-2 schepen in de buurt. Maar de plaats waar we ze zien, boven het onderwatergebergte, bleef dezelfde. Door de geringere waterdiepte is het gunstiger voor hen om daar op buitjacht te gaan. Het gebied waarin we ze waarnamen, strekte zich uit over ongeveer 2-3 km².

Terug naar de tocht op 20 augustus. Camorro en Rivera zwommen onder de boot. De wind was inmiddels toegenomen tot windkracht 4, wat de terugtocht tamelijk ruig maakte. In de hoge golven zagen we nog grindwalvissen, voordat we in een plotseling opgekomen dichte mist de haven van Tarifa binnenvoeren.

Ook twee dagen eerder hadden we een prachtige tour. Al tijdens de excursie van twee uur werd ons verteld dat de orka’s dichterbij waren dan gewoonlijk (ongeveer op 40 graden westerlengte, in plaats van de normale 43). De mist ’s morgens vroeg was opgetrokken en het ARTE-televisieteam vergezelde ons als speciale gast. We ontmoetten de orka’s inderdaad, zoals aangekondigd. Het ging op deze dag ook om de groep van 8. Zeven orka’s bezorgden ons een unieke foto, toen ze synchroon naast elkaar boven water kwamen.
Op de daaropvolgende drie uur durende tocht vonden we ze weer, deze keer al iets westelijker op lengtegraad 41. Ditmaal verrasten ze ons met talloze sprongen in de hoge golven. Minstens 3-4 dieren sprongen zo’n 10-15 keer hoog. Zelden hadden we zoveel sprongen van de orka’s tijdens één trip.

In deze augustusdagen heeft jammer genoeg ook een betreurenswaardig voorval plaatsgevonden in de Straat van Gibraltar. De bemanning van een catamaran heeft op 17 augustus op de orka’s geschoten om ze op afstand te houden. Gelukkig werd het incident gefilmd. De orka’s zijn beschermd in Spanje en staan op de lijst van bedreigde diersoorten. De politie stelt een onderzoek in en het zal gelukkig wel gevolgen hebben voor de betrokken personen. Hier is de Video.

De orka’s zagen we deze zomer de laatste keer op 20 augustus. Misschien maken ze in september of oktober toch nog eens een rondje. Wie weet? In ieder geval hebben ze veel aandacht en interesse naar zich toe gehaald.