Het verrassingsbezoek

De eerste orka's vóór Tarifa

Tekst: Laura Krampe; Foto's: firmm 

1 mei 8:00 ‘s morgens: Katharina krijgt een telefoontje. Terwijl ik nog zalig lig te slapen, ontvangt Katharina informatie dat ons vandaag iets heel speciaals te wachten zou kunnen staan. 11:00 ‘s morgens: Een tweede belletje – gegeven door de neef van Pedro, onze marinero. Hij is visser en ligt net ver weg in de richting van de Atlantische Oceaan. Het lijkt spannend te worden. Katharina vat de hoop op de gasten iets heel zeldzaams voor deze tijd van het jaar te kunnen tonen.

Van dit alles heb ik geen voorgevoel. Ik houd nu mijn „charla”, de informatievoordracht voor toeristen, waarin we hen dichter brengen bij de hier levende dieren, de Straat van Gibraltar en het werk van de stichting. Juist stel ik de orka’s voor, hoewel het me vaak ook spijt de korte glimp van vreugde op het gezicht van de gasten te moeten vertroebelen, als ik vertel, dat de orka’s ons pas in juli tot augustus bezoeken.

Dan gaan we samen naar de boot. Het weer is fantastisch. Windstilte en een aangename warmte beloven vast, zoals de afgelopen dagen al, een heerlijke tocht. Hoe geweldig hij zou worden, moest eerst nog blijken… 12:00 ‘s middags: Onze boot verlaat de haven van Tarifa. Opnieuw krijgt Katharina een oproep, ditmaal van een vissersboot ver weg van Tarifa. Het is de definitieve bevestiging. Zonder aarzeling draagt ze Diego, onze kapitein, op om zich nu te haasten.

Het water schittert vandaag. Ik kijk naar beneden, naar het ons voorbijrazende oppervlak. Het licht wordt gebroken in duizend turkooizen facetten, het water is spiegelglad en glashelder. Dankzij de optimale zichtbaarheid hebben we een prachtig uitzicht op de „Jebel Musa”, de 830 m hoge berg aan de noordspits van Marokko. Nogmaals besef ik dat ons hier slechts 14 kilometer van Afrika scheiden. Een echt bijzondere geografische ligging.

Na een tijdje vraag ik me af waarom we nog steeds zo snel varen. Eigenlijk zouden we toch al trager moeten worden om rustig naar de dieren te zoeken? Minuten later beperken we echt de snelheid. Daar ik met de rug in de vaarrichting sta om onze gasten in het oog te houden, is onze verblijfplaats mij niet helemaal duidelijk, totdat een gekraak in de microfoon uitleg door Katharina aankondigt. Met opgewekte stem deelt ze mee: „We zijn aangekomen en hebben een kleine verrassing voor u! Ze zijn hier: de orka’s!

Plotseling klinkt er een vreugdekreet op de boot. Ook ik kan aanvankelijk mijn oren nauwelijks geloven en kijk ongelovig uit het raam. Orka’s, hier in dit seizoen? Dat is toch onmogelijk?! Als ik door de ramen van onze boot kijk, ben ik eerst onder de indruk van het aan ons geboden uitzicht. Het zicht is heel helder en vóór ons strekt de Marokkaanse kust zich uit. Het water fonkelt en we zijn rondom omgeven door kleine vissersboten, die schommelen op het kalme water. Midden in dit landschap duikt plots een grote vin in het water op, gevolgd door een zwart-wit lichaam. Zonder twijfel, het is inderdaad een orka.

Een mannetje, en het duurt niet lang voordat we niet ver weg ook het vrouwtje met jong zien. Absoluut enthousiasme breekt los op de boot. Het klikken van camera’s gepaard met „Ohhhhh” en „Ahhhhh”. Steeds weer duiken deze prachtige dieren op en zijn vervolgens weer voor een paar minuten verdwenen. Momenten van spanning op de boot gevolgd door volkomen genot. Met zoiets had niemand rekening gehouden! Onder de nieuwsgierige ogen van de toeristen en vissers beweegt de familie zich tussen de kleine boten.

Urenlang zouden we de orka’s kunnen gadeslaan, hoe ze op- en weer onderduiken en het water van hun zwart-witte lichamen glinstert. Katharina meldt ons intussen, dat de orka’s zich blijkbaar iets te eten hebben verschaft. Of het over een tonijn of een kleiner dier gaat, kan ze niet zeggen. De vissers laten Katharina weten dat de orka’s waarschijnlijk niet alleen de tonijn van de vishaak bijten, maar ook kleinere vissen. Een ongewoon gedrag. Evenzo komen de orka’s eigenlijk maar in juli en augustus naar hier, juist om hun lievelingsspijs, de tonijn, te eten. Alsof de verschijning van de orka’s hier al niet spectaculair genoeg was, blijkt dat we het grote orkamannetje zelfs kennen! Het is Camorro, één van onze adoptiedieren.

Waarom de orka’s nu al te vinden zijn, is ons tot nu toe nog onduidelijk. Slechts eenmaal, op 07 april 2004, werden orka’s aan het begin van het seizoen in de buurt van Tarifa gespot. Van Pedro weten we, dat een groep orka’s uit Barbate werd gezien, onder leiding van een ander ons bekend dier, genaamd Bartollo, verder westwaarts in de Atlantische Oceaan.

Ik kijk in de gezichten van onze gasten en verheug me over de vele gelukkige blikken. Ook aan boord hebben we een bijzondere situatie: onze jongste passagier is nog maar net 9 maanden oud, onze oudste heeft de respectabele leeftijd van 87 jaar bereikt. Indrukwekkend hoe het enthousiasme voor de dieren overslaat, geheel ongeacht de generatie en leeftijd.

Hoewel het maar een paar minuten lijkt, is het tijd om te vertrekken en terug te keren naar Tarifa. We zijn ver weg gevaren. Alles zat perfect mee: de tips van Pedro’s familie, het weer en een niet te onderschatten factor: de eb. Zonder hen zou de tocht zo ver weg veel moeilijker geworden zijn. Het was dus echt een topklasse trip, die zowel wij als onze bezoekers niet zullen vergeten.

Ook onze tweede tocht op die dag wordt mooi, want we hebben een ongelooflijk goed zicht op grienden en grote tuimelaars bij onze boot, dankzij glashelder en kalm water. Steeds weer komen ze naar onze boot, duiken eronder weg of blijven ernaast. Een positief neveneffect van windstilte is bovendien, dat het geluid wordt gedempt op de boot. Dus kunnen we in alle rust welhaast intieme momenten delen met de dieren. We horen ze onder water communiceren, worden nat gespat door een grote tuimelaar en verwelkomen een pasgeboren grindwalvisbaby. Op de heen- en terugtocht zien we bij het voorbijsuizen herhaaldelijk individuele rugvinnen steken uit het water. Ze behoren toe aan de mola mola’s, ook maanvis genoemd, die blijkbaar genieten van de zon, net als wij. Alle medewerkers en vrijwilligers van firmm wisselen na deze twee trips, enthousiast over de waarnemingen, hun ervaringen uit.

Zowel voor al onze gasten als voor ons was het een dag van absolute topklasse, die wellicht voor altijd in ieders herinnering zal blijven.