Een geweldige start van het weekend

Tekst: János Rumpel; Foto’s: firmm

Als ik de vrijwilligerswoning verlaat, is het absoluut windstil. Na de eerste doorgekomen weken, die waren gekenmerkt door een langere periode van sterke „levante”, is de plotseling verwarmende zon een weldaad. De zee strekt zich blauwgroen uit tot aan de overkant, naar Afrika, naar de roze licht uitstralende berg „Jebel Musa”. Op de eerste tocht van de dag is er een première op de „Spirit”: een drone met afstandsbediening is mee aan boord en voor de eerste keer ontstaan beelden van grienden en tuimelaars vanuit de lucht.

Om 14 u mag ik weer eens in mijn vrije tijd op de boot en ik ben minstens even nieuwsgierig als de vele passagiers, die op het dek zonnebaden. Elke zonnestraal wordt opgenomen en de laatste resten van de winterkou afgeschud. Algauw zijn we ver weg en hebben een militair schip en een groot containerschip ons in hun macht. Vlak vóór ons rust al de eerste groep grienden, maar juist in de vaarrichting van het vrachtschip, zodat we de reus moeten laten passeren. In de golf van de achtersteven komen we echter diverse andere griendfamilies tegen. We weten zelfs niet precies waarheen we moeten kijken, want zowel links als rechts van de boot wiegelen de ontspannen walvissen in het water. De glanzende lichamen en de luide uitademingen van de dieren wekken bij de gasten eerste vreugdekreten op. We zijn wel niet heel dichtbij, maar het ongelooflijke aantal verbaast ons allen.

Plotseling wekt het gekraak in de luidsprekers ons uit onze dagdromen. Katharina meldt ons, dat de blaaswolk van een potvis werd gezien. Het schip maakt rechtsomkeert en begeeft zich vol gas op weg naar de Middellandse Zee. Het duurt enkele minuten, tot onze minder getrainde ogen de schuine ademwolk en grijze puntjes in de verte kunnen herkennen. Maar dan zien we dat er twee verschillende lichamen zijn, die effectief ook bewegen. Pas nu beseffen we, wat we hier vóór ons hebben – twee snel daarheen zwemmende potvissen, zij aan zij.

Langzaam vertraagt de boot en legt zich parallel naast de naderende reuzen. Ze zwemmen nog een stuk naar ons toe. Vervolgens maken ze hun bekende hoge rug en kort daarna laten ze hun mooie staartvinnen zien. Met blije „Ooooohs” en  „Aaaaahs” verdwijnen ze in het water. Maar slechts een paar seconden later komen ze nog eens boven. Eventjes kunnen we zelfs de kop van één van beide dieren onderscheiden, voordat ze ons onmiddellijk nog eens hun enorme staartvinnen tonen en dan voorgoed verdwijnen.

Echt opgewonden door deze bijzondere ontmoeting draaien we weer en in de richting van Tanger vinden we nog meer grienden. Eerst zien we slechts twee van hen – één daarvan Zackzack, het vrouwtje met de gedeeltelijk afgescheurde rugvin. Het doorgaans schuwe dier duikt ook nu meteen weer onder, maar kort daarna belanden we midden in haar soortgenoten. Deze keer komen ze nog veel dichter, duiken onder de boot door, liggen per vier lijf aan lijf tegen elkaar aangevlijd aan het oppervlak en lijken te luisteren naar het enthousiaste stemmengeluid aan boord. Het ziet er bijna uit alsof verschillende families hier een belangrijke meeting te houden hadden, want onder de genodigden zijn er tal van bekende dieren: Ponce en Sierra, Franzfin, Pedro en Baby Hook en ook het mannetje Edu is dit jaar voor het eerst weer daar.

Op mij persoonlijk maakt een reusachtig mannetje, dat rechtsvoor naar ons toe zwemt, het meeste indruk. Hij verschijnt kort, lijkt naar iets uit te kijken, duikt dan onder en met één enkele klap van zijn staartvin versnelt hij krachtig en overbrugt bliksemsnel de ca. 7 meter tot de boot, vóór hij onmiddellijk onder mij duikt en aan de andere kant verdwijnt. Kort daarop duikt hij onder de boeg weer energiek op en neemt met een luide plons in de diepte afscheid. Nog lang blijven de dieren bij de boot en we kunnen hun groot, zwart lichaam in het rustige water prachtig zien. Af en toe horen we ook hun gepiep en eigenlijk willen we hier zelfs niet meer weg.

Helaas wordt het dan toch tijd om de terugweg aan te vatten. Half verwonderd en dolgelukkig genieten we van de terugtocht naar Tarifa. Wat een geluk hadden we toch al deze dieren zo dichtbij en in hun volle pracht te zien! We zijn al bijna bij de haveningang, als de „kers op de taart” nog volgt: gestreepte dolfijnen, die ons pad kruisen, ronden deze ongelooflijke tocht af. Ze zwemmen met veel snelheid achter ons voorbij en tonen hun blauw-witte strepen. Daarmee eindigt een onvergetelijke trip en tegelijk ook een toffe week en dit geeft zin in meer avonturen!

Ze laten zelfs ook niet lang op zich wachten. Op zaterdagochtend is de boot, zoals bijna altijd in deze tijd van het seizoen, slechts ongeveer halfvol. Daarom zijn er dadelijk rijen firmm-mensen aan boord. Opnieuw belooft het weer een mooie tocht en dat is heel juist! Al gauw zien we de eerste potvis, die in de verte onderduikt. Vervolgens wordt het eventjes een beetje hectisch op de boot. Katharina en Eduardo lijken de volgende blaaswolk al te hebben gespot – we schieten erop af, stoppen weer, wachten, razen opnieuw verder, zonder precies te weten wat er eigenlijk precies gebeurt. Blijkbaar zijn wij op zoek naar de blaaswolk van een vinvis, de eerste van dit jaar! Kort duikt aan de horizon een kleine vin op, maar dan is ze ook alweer verdwenen – en ook de verticale blaaswolk laat zich niet meer zien. In alle opwinding belanden we opeens tussen talloze, kleine boeien, die verbonden zijn door lange koorden. Eigenlijk zijn we onverwacht in één van de koorden terechtgekomen, die nu verstrikt is geraakt in de scheepsschroef. Pedro klimt zonder aarzelen over de reling, trekt een mes en snijdt de touwen middendoor. Als ze door het bewegen van de motor weer vrij zijn, knoopt hij ze samen en gooit ze terug in het water.

Juist deze vertraging is wellicht de reden voor het volgende spektakel: niet ver van de boot vindt Katharina nu de kop van een potvis, die zich te slapen heeft gelegd. Van onderen is de kop praktisch niet te herkennen, maar de golven drijven ons steeds dichter bij de reeds genoemde plaats. En dan zien we het ook: de potvis heeft zich nu weer plat op het wateroppervlak gelegd, misschien slechts 50 meter van de boot weg. Van verschillende kanten zwemmen nieuwsgierige grienden hierheen en enkele vogels cirkelen boven het schouwspel. Dankzij de stroming ligt het dier opeens nog amper 3 meter van ons verwijderd en we kunnen op grijpafstand zijn volledige grootte zien. Zelfs zijn immense staartvin, die aan de oppervlakte ligt, kunnen we prachtig waarnemen in het stille, heldere water. En nog steeds beweegt de reus zich nauwelijks. Misschien slaapt hij nog, in ieder geval zijn we bijna door het dolle heen aan boord!

Het dier heeft een groot, tralievormig litteken en het blaasgat links op de kop doet meer denken aan een spleet – heel anders dan bij de kleine walvissen en dolfijnen. Uiteindelijk lijkt de reus weer juist versterkt te zijn, ademt een paar keer heftig in en uit en zet zich met een klein manoeuvre van zijn staartvin in beweging – nog steeds vergezeld door de grienden. Bovendien zien we zelfs kort zijn bek met de smalle onderkaak en uiteindelijk duikt hij wondermooi onder en toont ons de afmetingen van zijn staartvin.

Als in trance verlaten we na deze fantastische tocht de boot en nu zijn we echt klaar voor het weekend!