Een dag vol met orka's

Tekst: Brigitte Achatz, Foto's: Antonio Reyes, firmm

De orka’s vergezelden ons nog een beetje langer gedurende de herfst. Op 17 oktober, op de eerste tocht van de dag, juist toen we ons klaarmaakten om grienden te zoeken, spotten we ze, niet lang nadat we de haven van Tarifa hadden verlaten. De bemanning had zich net boven op het dak geïnstalleerd om te zoeken, waarbij de orkagroep ook al werd opgemerkt. Opwinding verspreidde zich over de boot en ijverig werd het aantal dieren geteld en nagegaan welke onze bekende dieren erbij waren. Camorro, het mannetje, dat met zijn imposante rugvin telkens als hij bovenkwam het wateroppervlak „doorkliefde”, was heel duidelijk te herkennen. Dan Matriarchin, de eerbiedwaardige moeder en grootmoeder, die we al twee jaar niet meer hadden gezien. Zelfs Lucía was mee. Dat deed ons herademen; we hadden haar in de zomer toch niet waargenomen. Aan haar zijde zwom haar jong met de naam Estrella. Ook de kleine Jara en het pasgeboren kalf Tina, dat we zes dagen eerder voor het eerst hadden waargenomen, toen ze nog maar een paar dagen oud was. In totaal waren er 14 dieren. We hadden genoeg tijd om de dieren grondig te observeren. Op de terugtocht zagen we als toemaatje nog twee vinvissen.

Over het algemeen was het een zeer succesvolle orkadag. Op alle vier de tochten konden we ze waarnemen en een beetje in oostelijke richting begeleiden. Op de derde trip hadden we langer vertoefd bij de grindwalvissen, die zich aan de Marokkaanse kant in hun voedingsterritorium hadden opgesteld. We dachten al dat we de orka’s niet meer zouden zien, maar aan de Spaanse kant, toen we al op de terugweg waren, ontmoetten we ze weer. Dat maakte het makkelijker voor ons om ze opnieuw in te halen op de vierde tour, en ook deze keer onze gasten de zwaardwalvissen te kunnen tonen. Toen het voor ons tijd was om naar huis terug te keren, zette de groep zijn weg verder naar de Middellandse Zee. Nu rest ons alleen maar te hopen op talrijke ontmoetingen volgend jaar.