Dolfijnen overal waar we kijken en vier heel bijzondere verrassingen

Tekst: Lisa Bernegger, Vrijwilligster bij firmm; Foto’s: firmm

Donderdag, 18.10.2013, zou voor alle betrokkenen een leuke en verrassende wending nemen. We hadden aanvankelijk van vissers gehoord, dat er de laatste twee dagen blijkbaar orka’s in de Straat van Gibraltar verbleven. Dat zorgde natuurlijk bij iedereen voor opwinding en vanmorgen wilden we proberen of we de orka’s misschien ook zouden vinden. Voor ons, vrijwilligsters, die pas hier zijn sinds de herfst, tijd waarin de orka’s er eigenlijk niet meer zijn, was dit nieuws erg sensationeel. Aangezien nog niemand van ons het geluk had gehad om orka’s te zien, konden we niet wachten om met de boot uit te varen.

In de vroege ochtend was er levante, maar in de loop van de dag draaide de wind naar poniente. In deze luttele uren tussen de windwisseling is de zee erg rustig en stil, maar omdat het zicht in het begin van de boottocht zeer slecht en wat mistig was, besloot Katharina, dat het onwaarschijnlijk was dat we onder deze omstandigheden orka’s zouden zien. En dus draaiden we om en we voeren naar het gebied, waarin we dachten dat de walvissen en dolfijnen waren. Het is begrijpelijk dat dit eerst voor een kleine teleurstelling zorgde. De hoop om toch nog een orka te zien, was er geweest en nu was ze zoals een zeepbel uit elkaar gespat. Maar de ontgoocheling zou slechts van korte duur zijn, want de tocht zou allesbehalve gewoon worden. Na slechts korte tijd hoorden we door de luidsprekers de verraste en ietwat opgewonden stem van Katharina, die van een potvisgeblaas sprak.

De stemming veranderde eensklaps. Potvissen? Wat? Daarop had nu echt niemand gerekend. De mensen keken me allemaal een beetje verwonderd aan, maar ik was net zo verbaasd als zij. En veel tijd voor uitleg was er ook niet, want we hoorden enkel een „iedereen vasthouden” en we snelden al weg. Maar voordat we in het zicht van de potvis kwamen, was hij ook al onder water. Het duurde maar even tot we de volgende blaaswolk zagen en deze keer hadden we meer geluk.

  

We konden toekijken hoe hij wegdook en ons zijn gigantische staartvin liet zien. We hoorden overal van de boot alleen maar een „Woooow” en een „Aaaah”. Wat daarop volgde, was uniek. Ook het weer was verbeterd. De zon glinsterde op het water en we zagen gestreepte dolfijnen, waarbij we het gevoel hadden, dat ze met de potvis wilden concurreren en ook wat van de eer wilden krijgen. Ze sprongen hoog en toonden hun spectaculairste kunstjes. Ook de tuimelaars kwamen opdagen en wilden opgemerkt worden. Ze kwamen dicht bij de boot, maar juist op dat moment zagen we de volgende potvis al en naast dit reusachtige dier leken de tuimelaars een beetje minder imposant.

   

Na diens duik concentreerden de mensen zich weer op de dolfijnen en allen waren er al van overtuigd een adembenemende tocht te hebben beleefd, toen we nog een vierde potvis tegenkwamen, die ons uiteindelijk allemaal sprakeloos maakte. Het was een drachtig wijfje en we voeren op enige afstand evenwijdig naast haar achter haar aan, toen ze ons plots aankeek en naar ons toe zwom.

 

Ik denk dat op dit ogenblik niemand een woord zei. We wachtten alleen maar gespannen af en het wijfje bekeek ons zeer nieuwsgierig, zwom heel dicht langs de boot en dook dan weg. Als heel mooie afsluiter zagen we daarna nog verscheidene grienden. En opnieuw verschenen er tuimelaars, die ons nog een tijdje vergezelden en in de golven surften en in de lucht sprongen, toen we later naar Tarifa terugvoeren.

  

Deze trip had echt veel te bieden. De dieren waren overal en we wisten bijna niet waar we moesten kijken. En dan ook nog de vier potvissen, die niemand had verwacht en die op iedereen veel indruk maakten en overweldigden.