De eerste vinvissen van het jaar 2014

Tekst: Carina Doll, Foto’s: firmm

Het is dinsdagmiddag, de zon schijnt en er is nauwelijks een briesje te voelen. Iedereen wacht ongeduldig op de terugkeer van de „Spirit” in de haven, zodat ook wij naar zee kunnen, om walvissen en dolfijnen te zoeken. Over de havenmuur zien we een klein, donker silhouet, dat langzaam naar de haveningang trekt. Al een paar seconden later verschijnt hij in volle pracht, de „Spirit”.

Met een brede lach komt Edeltraud van de boot gesprongen en snelt naar me toe. Uit haar geglunder maak ik niets dan goeds op en inderdaad: 1 potvis, bijna gelijktijdig tuimelaars, grindwalvissen en daarna nog 1 vinvis hebben ze gezien. Maar de grienden gedroegen zich heel vreemd vandaag. Ze begaven zich in verschillende grote groepen met grote snelheid naar de Atlantische Oceaan toe, haast wel alsof ze hun territorium zouden verdedigen. Tot onze verbazing beaamden vissers daarna werkelijk, dat ze ver weg orka’s hadden waargenomen.

Als bekronende afsluiting van Edeltrauds trip zagen ze op de terugweg meteen nog een tweede vinvis! 2 vinvissen!! Dit zijn de eerste vinvissen van het seizoen! Bijna al een beetje teleurgesteld, dat ik ook niet op deze tocht was, maar met grote verwachtingen, dat ook wij vinvissen zullen zien, stap ik in de boot.

De zee is heel kalm en de passagiers genieten van de sfeer in de Straat van Gibraltar bij mooi weer. Ik word al een beetje ongeduldig, want ik wil absoluut vinvissen zien. Ik heb er tot nu toe toch nog geen gezien. Maar plotseling dagen gestreepte dolfijnen op. Met hun sierlijke bewegingen en scherpe bochten trekken ze parallel aan de boot door de zee, als ze eensklaps, bijna op hetzelfde moment, allemaal rechtsomkeer maken en in één lijn opgesteld met een enorme snelheid terug naar de Middellandse Zee wegijlen. Katharina legt later uit, dat dit een jachtgedrag van de gestreepte dolfijnen is en ze er daarom zo rap vandoor gegaan zijn. Nog steeds onder de indruk van de snelheid, die deze kleine dolfijnen kunnen bereiken, word ik plots uit mijn gedachten gerukt. De boot verandert van koers, voert het tempo op en door de luidsprekers is Katharina’s stem te horen: „De blaaswolk van een vinvis!” Ginder ver bij Tarifa. De bezoekers worden wat nerveuzer en kijken allemaal geconcentreerd in de richting, waarin de blaaswolk van de vinvis werd aangekondigd.

  

Hoe dichter we komen, hoe meer ik een kleine fontein kan ontwaren, die telkens weer uit het water schiet. Innerlijk ben ik helemaal opgewonden. Hopelijk bereiken we hem op tijd! Daar komt hij al in volle glorie vóór ons, de vinvis. De boot gaat evenwijdig met hem liggen, zodat we met dezelfde snelheid kunnen meevaren met hem. Ongelooflijk hoe groot zo’n vinvis is! En als hij bovendien zwemt, zie je niet eens het hele lichaam. Maar als hij bovenkomt en we stilaan zijn rug te zien krijgen, waaraan gewoonweg maar geen einde meer komt, begrijp je, dat hij terecht het tweede grootste dier ter wereld is.

  

„Een tweede vinvis!” rukt Katharina’s stem me weer uit mijn dromen. Kort daarna komt het hoogtepunt: een derde vinvis rijst bij de twee andere op. Alle drie zwemmen ze samen in de richting van de Atlantische Oceaan, ongeveer 20-25 meter naast de boot. Een geweldig spektakel! De kleinste zwemt tussen de twee grote. Telkens weer duikt er een op, een andere alweer onder en soms kunnen we ze zelfs alle drie tegelijkertijd aan de oppervlakte zien.

  

Sinds de komst van de vinvissen is de rust teruggekeerd op de boot. De passagiers zijn sprakeloos. Iedereen kijkt nieuwsgierig naar deze fascinerende dieren. We durven nauwelijks te ademen of andere geluiden te maken, om de walvissen absoluut niet te verjagen.

Steeds verder volgen we de vinvissen, vergezellen hen op hun tocht en we zijn reeds onderweg in de Atlantische Oceaan. Al bijna ter hoogte van het duin bij Punta Paloma zijn we aangekomen. Maar nu moeten we afscheid nemen van de vinvissen en onze terugweg aanvatten.

De vinvissen worden steeds kleiner, Tarifa alsmaar groter. De aanwezigen spreken geanimeerd over deze spectaculaire ervaring en laten hun blikken dwalen over de zee. Misschien kunnen we wel nog eens een vinvis bespeuren. Terug in de haven kan ik de stralende gezichten van de bezoekers zien en neem afscheid van hen, zelf vervuld van geluk door mijn eerste vinvissen.