Als de natuur ons haar gulheid toont

Tekst: Sevi Golinvaux; Foto's : Albert Rietjens

Vandaag is het mijn vrije dag en ik besluit om „als toeriste” deel te nemen aan de laatste tocht om 16u30.

Ik ben benieuwd om te zien wat de zee ons zal bieden op deze eerste excursiedag na 3 lange levante-weken, waarin we aan de kade moesten blijven. Als de oostenwind in de Straat van Gibraltar waait, is de toestand van de zee erg woelig en kunnen we niet uitvaren om de walvissen en dolfijnen te observeren. Deze zomer zijn er heel weinig levante-dagen geweest… Alsof de wind zijn lange afwezigheid heeft willen goedmaken.

Het is vrijdag 13 oktober; morgen is het nieuwe maan, wat een voorteken is van een zee met springvloeden… Deze namiddag is de zee al flink gekalmeerd; een wolkensluier filtert de zonnestralen, die prachtige, zilveren weerspiegelingen maken op het bijna gladde wateroppervlak. Te mooi!

Net vertrokken uit de haven van Tarifa, worden we begroet door een groep gewone dolfijnen. Ze zijn heel beweeglijk en geven ons een show van meerdere sprongen in alle richtingen.

Dolfijnen in het echt zien heeft een magisch effect op de meesten van ons: we worden weer kinderen van 5 jaar, verwonderd over die speelse onschuld, die ze doorgeven.

De trip begint goed! Na de waarnemingsminuten, voldoende om de dolfijnen te tellen, laten we ze met rust om de tocht voort te zetten en andere soorten te ontmoeten. Het schip vaart in de richting van enkele tonijnvissers. Een kleine groep tuimelaars zwemt rustig tussen de boten door… Misschien loeren ze op een vangkans of door de vissers weer in het water gegooide vissen?

Eén ding is zeker: het geluk is aan onze kant, want juist op dit moment zijn de vissers een tonijn van 1,5 meter in de boot aan het hijsen. Ik ben altijd verbaasd over de grootte van deze vissen. En dit ondanks het feit dat ze tegenwoordig niet meer zo groot zijn als vroeger. Door de grootschalige visvangst hebben de tonijnen geen tijd meer om te verouderen en dus te groeien. Ooit kwamen de vissers in Tarifa thuis met tonijnen van 4 meter of meer.

Verder naar het zuiden doorklieven grote, zwarte vinnen in de vorm van golven het glinsterende oppervlak van de kalme zee. Het is wel degelijk een familie grindwalvissen, die onze boot nadert. We herkennen Baby Hook aan de hand van de vorm van zijn vin, opgenomen in onze foto-identificatiecatalogus. De grote, zwartgrijze zeezoogdieren blijven in de buurt; ze zwemmen heen en weer onder de boot door, ze zwemmen vóór de boeg, … voor ons grootste kijkplezier.

Ver vóór ons zwemt een andere groep grienden naar ons toe. Deze keer is het echt een „familiereünie”, die zich bij ons lijkt te voegen: we tellen minstens 20 à 30 vinnen aan de oppervlakte, wat in totaal het dubbele of driedubbele aantal dieren betekent!! Ongelooflijk!!

Aan boord maken David en José en elk bemanningslid, uitgerust met een camera, foto’s om de individuen met foto’s te kunnen identificeren. Er zijn er zoveel!! We herkennen Triangula, Edu, Pedro, Nuria, Willy, Ponce en Antonio, met zijn grote rugblessure.

Ik heb het geluk om aan de voorkant van de boot te staan en ik kan op de eerste rij genieten van het spektakel dat zich afspeelt één meter onder mij.

Het is een surrealistisch tafereel: een grote groep van ten minste 30 grindwalvissen drijft, duikt en komt naar boven om te ademen. Het is de allereerste keer dat ik de klep van hun blaasgat van zo dichtbij open en dicht zie gaan. Sommige draaien zich op hun rug, terwijl ze hun mooie, witte kruistekening op de buik laten zien en soms naar ons zwaaien met hun borstvinnen.

Andere halen hun grote, ronde kop uit het water om met één oog naar ons te kijken, als een periscoop. En dit alles net onder de boeg. Het is op één meter afstand van hen dat ik me opnieuw bewust word van hun lengte: 6 meter voor de grootste. Uitleg geven over de grootte van de zeezoogdieren tijdens een informatiesessie is één ding, maar ze in het echt en vooral van zo dichtbij zien, blijft een zeer emotionele ervaring.

Met een vrijwilliger stonden we over de walvissen gebogen en ze bleven vóór de boeg gaan en terugkomen, alsof ze ons gezelschap zochten. Deze prachtige dieren, begiftigd met een hersenontwikkeling dicht bij die van de mens, beschikken over een zelfbewustzijn, inlevingsvermogen, gevoelens … en als ze contact maken, kunnen we het niet helpen om te voelen dat er communicatie is, er „iets” gebeurt!

Ze zijn minstens 20 minuten in ons gezelschap gebleven, voordat we koers moesten zetten om de haven van Tarifa te bereiken.

Deze ontmoeting heeft me vooral overladen met vreugde en verwondering en ik merk dat ook de passagiers zich vol waardering en dankbaarheid voelden, applaus als bewijs.

De natuur is werkelijk gul tegenover mensen, als het gaat over gevoelens en over avontuur! Het volstaat zich voor haar open te stellen, haar te observeren en haar te respecteren.