Adiós, Tarifa – Een terugblik
door Sonja Van Den Bossche
Tekst: Raja Richter - Foto's: firmm
Soms zijn er dagen in het leven, waarop echt álles meezit. Voor mij was 31 augustus er zo een. Toegegeven, mijn hele laatste twee maanden waren al bewonderenswaardig mooi, omdat ik juli en augustus doorbracht in Tarifa, het zuidelijkste punt van het Europese vasteland, waar ik werkte als vrijwilligster voor de stichting firmm.
Ik had firmm leren kennen op een vakantie met de familie, was erg onder de indruk van de stichting en kwam daarom naar Spanje met vrij hoge verwachtingen. Ze werden niet ontgoocheld. Wat is er mooier dan in de zomer gedurende elke dag minstens twee keer op zee uitvaren, om walvissen en dolfijnen te spotten? Al in de eerste week had ik alle 7 soorten ontmoet, die in de Straat van Gibraltar leven: gewone en gestreepte dolfijnen, grote tuimelaars, grindwalvissen, potvissen, een vinvis en orka's. Voor een walvisfreak zoals ik natuurlijk een droom.
Tegenover de leuke waarnemingen stond uiteraard ook het dagelijkse leven als vrijwilligster: dagelijks één tot drie lezingen in twee talen over de stichting en de dieren, werken in het kantoor, poetsdienst, de verzorging van de toeristen tijdens de tochten. In deze entourage leer je je snel aanpassen aan de verschillende behoeften en karakters van de gasten. Ik weet nu ook dat milieubescherming niet zo sterk verankerd is in de hoofden van alle mensen als in het mijne, maar de stichting doet iets om dat te veranderen. Als vrijwilligster moet je tevens bereid zijn je te schikken naar heersende structuren.
Over verschillende karakters gesproken: ze botsen met elkaar, als zeven mensen in het gedeelde firmm-appartement wonen. Wat een beetje overweldigend leek in het begin, werd al gauw een aangename ervaring, die ik niet mocht missen. Want alle vrijwilligers, die ik heb leren kennen tijdens mijn weken in Tarifa, hebben een blijvende indruk op mij achtergelaten en me veel kennis en levenservaring meegegeven op de weg. Samen hebben we tochten ondernomen, de levante getrotseerd, genoten van het leven op zee en van de unieke uitstraling van Tarifa of de avonden bij zonsondergang laten eindigen. Precies wat je doet met vrienden.
Die bewuste 31 augustus nu was mijn laatste dag in deze kring; dus was ik des te blijer, toen we allemaal de gelegenheid kregen om 's avonds nog één keer samen op de Vision, onze firmm-boot, mee te varen. De avondtrips waren altijd heel speciaal voor mij en deze zou niet anders zijn. De zee was kalm, de boot aangenaam leeg en er heersten deze zeer bijzondere lichtomstandigheden, die je alleen heel vroeg of 's avonds op het water vindt. Al na korte tijd zagen we grienden in de verte, eerst maar een kleine groep, later kwamen er nog meer groepen bij met telkens ongeveer 4-6 dieren. Omdat deze dieren ook de eerste waren, die ik kon bekijken in de Straat van Gibraltar, geloofde ik al dat het lot mij gunstig gezind was.
Maar het beste moest nog komen. Spoedig kondigde Katharina Heyer door de micro een groep tuimelaars aan. Toen we ze naderden, merkte ik al gauw dat er heel veel dieren waren, ten minste 20, meer dan ik ooit in één keer had gezien. De diergroep bleef dicht bij onze boot, precies aan de kant waaraan wij, vrijwilligers, allemaal waren bijeengekomen om te kijken. De tuimelaars speelden, toonden hun staartvinnen en soms zelfs hun witte buiken. Op een gegeven moment begon één van de dieren tijdens het zwemmen de kop uit het water te tillen, zodat we ongeveer een derde van zijn lichaam konden zien. „Nou, om te springen ontbreekt er toch nog iets," zei één van de andere vrijwilligers naast mij voor de lol. Maar alsof het dier onze wens had gehoord, sprong het slechts een ogenblik later vlak vóór ons uit het water. Dat was niet genoeg: de volgende sprong van de tuimelaar was nog hoger, zeker drie meter en we zijn er allemaal van overtuigd dat het dier ons een blik toewierp. Zelfs een derde sprong konden we bewonderen, daarna een ander springend dier iets verder weg; de tuimelaars gaven ons een echte show... of een uniek afscheid. Achteraf gezien geloven we dat de dolfijnen onze gebalde, positieve „vrijwilligerspower" hebben gevoeld, onze vreugde om daarbuiten op het water bij hen te kunnen zijn. Het was hoe dan ook een ongelooflijke ervaring.
Verder bleven gedurende bijna de hele tijd grienden in de buurt, zodat we ook hen nog eens konden bewonderen van dichtbij, voordat we de weg terug naar Tarifa aanvatten. Op de terugweg keek ik nog één keer om en vond nog een paar gewone dolfijnen, die in onze boeggolven sprongen.
Wat een unieke ervaring, die ik met mensen, van wie ik zielsveel houd, kon delen. Ik denk dat er niet veel dingen in de wereld bestaan, die zo verbindend en meeslepend zijn als walvissen en dolfijnen in vrijheid te kunnen observeren. Daarom heel veel dank aan mijn medevrijwilligers en het hele team van firmm!!!
PS: Vanaf oktober studeer ik biologie met als doel zeebiologe te worden.