Vernissage van het boek „Herzenssache"

door Sonja Van Den Bossche

Tekst: Brigitte Achatz; Foto's: Thomas Brückmann en Dirk Vandevelde

De voorstelling van Katharina’s boek vond plaats op 19 november 2016 om 19.00 uur in het Volkshaus te Zürich. Om ongeveer 18.00 uur stapten de eerste gasten binnen. Het was een blij weerzien met veel vertrouwde gezichten. Ook Katharina’s familie en veel jarenlange bekenden en ondersteuners van firmm kwamen, ook vrijwilligers uit verschillende jaren, soms zelfs van ver weg.

In totaal vonden ongeveer 250 mensen hun weg naar het Volkshaus. Reeds vóór de aanvang van het eigenlijke evenement kochten velen het boek en lieten het onmiddellijk door Katharina signeren en voorzien van een persoonlijke dedicatie.

Om 19.00 uur betrad Gabriella Baumann-von Arx van Wörterseh Verlag dan als eerste het podium en vertelde op humoristische wijze, hoe ze er eigenlijk toe gekomen was om een uitgeverij te beginnen. Ze had zelf boeken geschreven, zei ze. Het eerste werd uitgegeven. Toen ze een tweede schreef, had de uitgever haar gezegd, dat het pas over ongeveer vier jaar zou uitkomen. Daarmee was ze het helemaal niet eens. Zonder omhaal vertelde ze haar lector over het idee om haar eigen boek uit te geven, toen er net een mus op haar hoofd poepte. Dat vatte ze op als een goed teken en richtte de uitgeverij op. „Godzijdank was het geen adelaar geweest,” grapte Frank Baumann, moderator van de avond en Gaby’s echtgenoot later. „Anders zouden we nu een grote uitgeverij hebben.” Op deze humoristische en heel luchtige manier ging het de hele avond door.

Als volgende werd Michèle Sauvain, die Katharina’s verhaal in woorden goot, door Frank op het podium gevraagd. Waarom ze dan op het idee gekomen was om haar eerste boek te schrijven. Ze was toch eigenlijk documentairefilmster, vroeg hij. Michèle had in 2010 al een 25 minuten durende reportage voor Reporter over Katharina gemaakt. Ze antwoordde, dat ze in een Duits tijdschrift een artikel over Katharina had gelezen, en omdat ze een Zwitserse is, wekte dat toen gewoon haar interesse. Zo kwam het dan tot de televisiereportage en toen al meende ze dat het verhaal eigenlijk een boek waard zou zijn. Dat stelde ze vervolgens jaren later aan Gaby voor en dat was het begin. Daarop volgden vele, vele uren Skype-interviews. Schertsend zei ze dat dat heel gemakkelijk was, omdat Katharina veel en graag babbelt. In het begin had ze wel veel jaartallen door elkaar gehaald, maar dankzij haar nauwkeurige verslagen en notities was het dan uiteindelijk geen probleem, daar opnieuw orde in te scheppen. Michèle beschrijft Katharina als warmhartig en ze vond het van meet af aan tof dat een vrouw op deze leeftijd nog eens alles omkeert. De samenwerking gedurende de wintermaanden was zeer aangenaam geweest en ze beleefden een geweldige tijd door samen aan het boek te werken.

Dit bevestigde Katharina, die nu ook op het podium kwam, dan ook meteen; ook zij bedankte voor de leuke en hartelijke samenwerking.

De aanvankelijke technische problemen, want de presentatie functioneerde niet, losten Katharina en Frank zelfverzekerd op en ze maakten grappen, terwijl de technicus koortsachtig werkte aan de oplossing van het probleem. Ze probeerden om het publiek met veel humor in goed humeur te houden en plaagden elkaar. Frank lokte Katharina bijvoorbeeld uit door de walvissen „vissen” te noemen. Dit werkt natuurlijk als een rode lap op een stier bij de walvisliefhebster. Ze zei alleen dat ze het woord walvis bij haar cursisten slechts één keer tolereert; daarna maakt ze hen meteen duidelijk dat er ofwel walvissen of vissen bestaan, maar geen „walvisvissen”.

Omdat de technische problemen nog steeds niet verholpen waren, vroeg Frank Katharina een beetje te vertellen over haar jeugd. „Ik heb mijn vakantie vaak doorgebracht bij mijn opa op de boerderij, ” zei ze, „dat vond ik echt leuk. Pas toen het slachten dan begon, beviel me dat helemaal niet. Dat heeft wel zo’n stempel op mij gedrukt dat ik vegetariër ben geworden.”

„En eet je dan vis?” vroeg Frank. „Maar dat gaat toch niet,” antwoordde ze, „ik heb toch veel te vaak de kleurrijke vissen gezien en bewonderd tijdens het duiken…”

Frank veranderde van onderwerp en hoorde haar uit over haar carrière als modeontwerpster. „Ik ben daar gewoon in terechtgekomen”, zei ze, „omdat de kleuterschooltassen me toen niet bevallen zijn, heb ik maar mijn eigen ontworpen, eerst één collectie en daarna verschillende.”

De carrièreswitch naar walvisbeschermster kwam dan, nadat haar spirituele vriend Ara Hatzakorzian – toen ze eind 1997 in Gaucín haar vrienden Rita en Peter wilde bezoeken – haar adviseerde om vervolgens toch direct naar Tarifa te gaan, omdat er orka’s en dolfijnen waren. Zo gezegd, zo gedaan; en zo begon het verhaal, dat wordt beschreven in het boek.

Eindelijk werkte de techniek dan en Katharina begon met haar fotopresentatie. Het eerste deel bestond uit een vergelijking tussen het begin van de stichting en nu. Oude foto’s van de bar, waaruit het hoofdkantoor ontstond, van de containers in de haven, etc.

Vervolgens een korte indruk van het begin van het onderzoek. „Dat was altijd heel belangrijk,” zei Katharina, „ik wilde daar toch nooit als „esoterische tante” staan.” Door prof. David Senn werden dus vier punten opgelegd om serieus onderzoek te beginnen: biodiversiteitsonderzoek, foto-identificatie, kaarten maken en planktononderzoek.

Verder ging het met foto’s van de boten, van de eerste boot Beluga, de fundación firmm - waarop Katharina niet eens kon staan, maar alleen knielen - de UNO, de Spirit tot de Fly Blue en ten slotte de gloednieuwe, moderne boot Vision. Daarna las Michèle een fragment uit het boek, over hoe Katharina in het begin te kampen had met sabotage, ook aan de boten.

In het tweede deel hield Katharina zich bezig met het thema Marokko. Ze vertelde over de vele studies, die moesten worden uitgevoerd. Ze toonde een foto van zichzelf en de smokkelaar, aan wie het eerste grondstuk voor het Dolphin Sanctuary oorspronkelijk toebehoorde. Zij verhaalde over haar bezoek aan de gouverneur van Tanger, die haar vervolgens meedeelde dat het gebied nu toch werd gebruikt door de Koninklijke Marine. Maar hij beloofde haar een ander perceel, waarop dan echter uiteindelijk een congrescentrum is ontstaan. Zo spatte de droom, een betere plek voor dolfijnen te creëren, uit elkaar.

Het derde deel was gewijd aan ontroerende dierenverhalen, die Katharina persoonlijk ter harte gaan. Zo vertelde ze over de potvis, die werd aangevaren door een vrachtschip, en werd beschermd en omringd door 50 grienden, zodat hij rustig, gespaard van haaienaanvallen, kon sterven. Of het verhaal van een grindwalvismoeder, die met klaagtonen rouwde om het verlies van haar doodgeboren kalf. Ze werd vergezeld door andere grienden en wilde ons ook duidelijk laten deelnemen in het verdriet, want ze zwom een paar keer heel dicht bij de boot voorbij en toonde ons het kalfje.

Twee recente verhalen van dit jaar waren de redding van een gier en dat van de bultrug, die werd bedreigd door 30 grienden (Na te lezen in onze blog). Ook een springende vinvis op haar verjaardag maakte veel indruk op Katharina.

Een humoristische, leuke avond eindigde nu met dankbetuigingen en de overhandiging van ruikers. Nogmaals bedankte Katharina voor de hartelijke samenwerking.

Daarna ging Katharina door met het signeren van haar boek. De lange rij wachtenden, die allemaal een persoonlijke opdracht wilden, hield gewoon niet op.

Om 21.00 uur had iedereen eindelijk haar handtekening en we waren enorm blij om de geslaagde avond en het succes van het boek.

Allen die nu nieuwsgierig zijn geworden, kunnen het boek op onze website bestellen.

Ga terug