Indrukken van het boek „Herzenssache"

Tekst: Sonja Van Den Bossche; Foto's: Dirk Vandevelde, Sonja Van Den Bossche & firmm

Hoera!! Het boek is uit!

Er hing een afwachtende stilte in de Witte Zaal van het Volkshaus in Zürich op zaterdag 19 november 2016… Glinsterende ogen, verlegen glimlach, ingehouden stem… Katharina Heyer was duidelijk geëmotioneerd om de massale opkomst, wanneer ze vooraan op het podium haar familie en sympathisanten van firmm verwelkomde op de voorstelling van haar boek „Herzenssache”. Maar de sfeer kenterde, toen Katharina en het publiek zich lieten meeslepen door het enthousiasme van Gabriella von Arx, directrice van de uitgeverij Wörterseh Verlag, de humor van haar man Frank Baumann, Zwitsers tv-presentator, en de sereniteit van Michèle Sauvain, medeschrijfster van het boek.

Het werd een boeiende avond en velen trokken voldaan met het door Katharina gesigneerde boek als aandenken naar huis. Het is echter geen boek om ongelezen in de kast te leggen. Integendeel, zodra je de eerste pagina’s leest, stop je niet meer, want „Herzenssache” brengt onverholen het waargebeurd verhaal van een deel van het leven van Katharina Heyer en is vlot geschreven. Maar het stemt ons ook tot nadenken…

 

Een eerste glimp

Bij een eerste kennismaking met „Herzenssache” valt vooral de kleurrijke omslag op met vooraan foto’s van Katharina Heyer in rode jas naast drie springende tuimelaars en achteraan een orka.

De titel „Herzenssache” staat heel groot en in het rood gedrukt. Dit alles op een blauwe achtergrond. Rood is de kleur van het „hart”, de liefde; blauw van de zee, de lucht en de huisstijl en het logo van firmm.

De grote tuimelaars maken simultaan sprongen in de vorm van een hart, wat verwijst naar een sleutelfragment in het begin van het boek:

»Wir standen an der Reling und schauten hinüber zu dem goldenen Streifen im Osten, als plötzlich ein riesiger Delfin hoch in die Luft schnellte. Er drehte sich um die eigene Achse und tauchte wieder ab, während fast zeitgleich zwei weitere Delfine aus dem Wasser aufstiegen und in hohem Bogen aufeinander zu sprangen. Wieder schauten Rita und ich einander ungläubig an. Die Delfine bildeten mit ihren Körpern ein Herz!« (p. 23)

Samen met de wolk in de vorm van een dolfijn (p. 13-14) was dit voor Katharina een voorteken: ze was precies naar Tarifa gekomen, omdat ze enorm hield van dolfijnen en zij ze absoluut wou zien. Het was net alsof de natuur en de dieren dit voelden: zij hielden ook van haar en verwelkomden haar en nodigden haar uit om te blijven…

Orkababy Wilson, de publiekslieveling op de firmm-boten tijdens het orkaseizoen, prijkt op de achterzijde van „Herzenssache”. Katharina Heyer herkent hem aan de witte vlek rond zijn oog.

Binnenstebuiten en van alle kanten

• Hoofdpersonage

Katharina Heyer is de vrouw, rond wie alles draait in het boek. Onnodig dit hoofdpersonage en haar stichting, firmm, nog voor te stellen. De persmap op de officiële website van firmm (http://www.firmm.org/nl/pers) bevat een bondige, maar reeds indrukwekkende curriculum vitae van Katharina en een uitgebreide firmm-chronologie vanaf het begin in Tarifa (1997) tot nu. Verschillende artikels over haar en firmm verschenen in allerlei Zwitserse en Duitse kranten en tijdschriften, er werden documentaires en films (The Last Giants – Wenn das Meer stirbt, 2009) over haar en haar werk gedraaid en ze verscheen meermaals op radio en tv. Maar Michèle Sauvain, coauteur van „Herzenssache”, raapte alle puzzelstukjes bij elkaar en legde ze nauwkeurig op hun plaats tot ze één samenhangend geheel vormden, dat alle voorgaande bijdragen overtreft. Meer nog, ze diepte al die informatie uit tot op het bot en geeft nog veel meer details. Het pas verschenen boek is dus volledig en up-to-date. Zo bezorgde Michèle Sauvain ons een heel meeslepende beschrijving van de laatste 19 jaar uit het leven van Katharina Heyer, haar (auto)biografie, die ons tegelijkertijd ook allerlei achtergrondinformatie geeft over Katharina’s trouwe metgezellen gedurende al die jaren, de walvissen en dolfijnen in de Straat van Gibraltar. Het baanbrekende onderzoek van prof. dr. David Senn (Uni Basel) en Katharina’s ontmoeting met de eerste door firmm geadopteerde grienden komen terloops ter sprake, waardoor we er meteen een waardig naslagwerk bij krijgen. Een aanrader dus voor alle geïnteresseerden in de activiteiten van Katharina Heyer en firmm.

• Titel

Het boek draagt de titel „Herzenssache” (Een zaak van het hart), weliswaar niets origineels – want veel stichtingen en liefdadigheidsacties in de Duitssprekende landen werken onder dezelfde naam – maar wel een sterke titel: kort en bondig, op maat, volledig passend bij Katharina Heyer. Om de titel te begrijpen, moet hij in nauwe samenhang gezien worden met de ondertitel van het boek, „Mein Leben mit den Walen und Delfinen in der Straße von Gibraltar” (Mijn leven met de walvissen en dolfijnen in de Straat van Gibraltar), een verwijzing naar de 19 jaar uit het leven van Katharina Heyer met een haast onafgebroken engagement, een pure passie voor „haar” dieren in de Straat van Gibraltar. Op 55-jarige leeftijd had Katharina genoeg van de stress veroorzaakt door het leiden van haar zaak, de verwachtingspatronen van haar klanten en het voortdurend reizen om beroepsredenen. Ze wilde zich op een of andere manier „settelen” en kwam naar Tarifa om zich o.a. te verzetten tegen het toenemend aantal schepen in de Straat van Gibraltar en de bouw van nog meer dolfinaria in Spanje. Met de oprichting van firmm wou ze de mensen informeren, sensibiliseren en research doen, omdat er nog niets geweten was over het bestaan van zeezoogdieren in de Straat van Gibraltar. Eens succesvol met haar stichting in Spanje, had ze tijd om alweer op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging. Aan de overkant, in Marokko, wou ze o.m. een opvangcentrum voor oude dolfijnen uit dolfinaria laten bouwen. Hierin slaagde ze echter niet en sindsdien ondersteunt firmm andere projecten om de in het wild levende walvissen en dolfijnen in de Straat van Gibraltar te beschermen. Dat Katharina bovendien nog alles weet over haar optreden in Tarifa en Tanger – van het prille begin tot nu – is heel bewonderenswaardig en bewijst nog eens dat ze zielsveel houdt van deze dieren en dat hun lot haar dan ook heel nauw aan het hart ligt. Het woord „hart” komt trouwens veelvuldig voor in het boek, vooral als de diepste gevoelens van Katharina tegenover de dieren worden omschreven.

• Inhoud

In haar Voorwoord (p. 7) verwijst medeschrijfster Michèle Sauvain eveneens naar de titel van Katharina’s boek, „Herzenssache”, door haar woorden letterlijk aan te halen: p. 7-8:

»Irgendwann fragte ich sie, warum es sie, die erfolgreiche Geschäftsfrau und Mutter von zwei erwachsenen Kindern, in doch eher späten Jahren nach Tarifa verschlagen hatte. Ihre Antwort war ebenso kurz wie einfach: »Wegen der Tiere.« Keine Liebesgeschichte? Kein Mann?»Nein, keine Liebesgeschichte, aber trotzdem eine Herzenssache! Du kannst dir nicht vorstellen, was das für ein Gefühl ist, mit diesen Tieren draußen auf dem Meer zu sein. Es ist einfach wichtig, dass ich den Menschen zeige, dass man sie schützen muss.«

–> „Nee, geen liefdesgeschiedenis heeft me als succesvolle zakenvrouw en moeder van twee volwassen kinderen op latere leeftijd naar Tarifa gebracht, maar een zaak van het hart! Je kan je niet voorstellen wat voor een gevoel het is, met deze dieren buiten op zee te zijn. Het is gewoon belangrijk, dat ik de mensen toon, dat ze ze moeten beschermen.”

Nadat ze maandenlang met Katharina Heyer heeft samengewerkt en haar intussen door en door kent, komt Michèle Sauvain tot de conclusie dat dit boek meer is dan Katharina’s verhaal en haar groot engagement voor de walvissen en dolfijnen in de Straat van Gibraltar. Het gaat om de zin van het leven (en dat zullen velen beamen)… En om deze reden wordt „Herzenssache” door bibliotheken en boekhandels ondergebracht in de categorieën „non-fictie”, „natuur en dieren” of „godsdienst, filosofie en spiritualisme”.

„Herzenssache” bestaat uit 3 delen, die elk een andere periode in het leven van Katharina Heyer belichten.

Deel één (p. 11) start in december 1997, toen modeontwerpster Katharina Heyer even wou ontsnappen aan de dagelijkse sleur en een paar dagen met vakantie ging bij Zwitserse vrienden in Gaucín, nabij Tarifa. Toen ze de eerste keer op zee voer met de „Scorpora”, een van lokale „duikfreaks” gehuurd bootje met kapitein, ontmoette ze grindwalvissen en gestreepte dolfijnen. Vlak voor haar ogen vormden drie springende dolfijnen een „hart”. Net dit was voor de gevoelige Katharina de trigger om een nieuwe uitdaging aan te gaan. In enkele maanden tijd richtte ze haar eigen stichting, firmm, op en stoomde ze een team klaar voor een nog grotere uitdaging: het eerste walvisobservatieseizoen in Tarifa. Tijdens de allereerste tocht met 9 passagiers op de „Beluga”, de eerste firmm-boot, werden dolfijnen en heel veel grienden gespot. De volgende seizoenen moest Katharina heel hard vechten, maar dit deel eindigt op een positieve toon, want firmm had eindelijk succes en de rust keerde terug in Tarifa…

Het welslagen van Katharina Heyer was toe te schrijven aan een toevallige samenloop van omstandigheden. Haar vastberaden karakter had er uiteraard het meest toe bijgedragen: p. 63:

»Lange studierten wir an einem sinnigen Namen herum und einigten uns schließlich auf »Foundation for information and research on marine mammals«, Stiftung für Information und Forschung über Meeressäugetiere. Auch die Abkürzung klang gut: firmm. Das englische Wort »firm« bedeutet »felsenfest, entschlossen, verbindlich«. Das passte gut und war für mich wie ein Bekenntnis, dass ich es ernst meinte mit dem Schutz der Tiere.«

–> „Ook de afkorting klonk goed: firmm. Het Engelse woord „firm” betekent „rotsvast, vastberaden, bindend”. Dit paste goed en was voor mij als een bekentenis, dat ik het ernstig meende met de bescherming van de dieren.”

Deel twee (p. 147) handelt over de tijd tussen november 2001 en 2013. Het door Katharina Heyer geplande Dolphin Sanctuary-project „Ras Laflouka” in Marokko, een opvangcentrum voor oude dolfijnen uit dolfinaria en gewonde dolfijnen, kostte haar zeer veel tijd, energie en geld. Weerom door allerlei toevalligheden, vergeefse pogingen tot samenwerking met het Zwitserse pretpark Conny-Land, de corruptie in Marokko, voortdurende aanpassingen van de bouwvoorwaarden en -plannen, gouverneurswisselingen, de toewijzing van een nieuw stuk grond in Tanger, enz. mislukte haar geesteskind. „Ras Laflouka was dood” na meer dan 10 jaar hardnekkige strijd, wat voor de steeds ambitieuze Katharina heel moeilijk was om te accepteren en verwerken. Dit onderdeel van het boek dreigt dan ook in mineur te eindigen…

De lange en zware inspanningen op twee fronten, in Tarifa en Tanger, eisten een zware tol en dit zowel fysisch als mentaal: Katharina kreeg een beroerte. Op aanraden van Andy en Sam, haar twee bekommerde zonen, moest ze het voortaan wat kalmer aan doen. Ze liet zich delegeren op het werk. En zo kwam Katharina Heyer al met al in het reine met zichzelf en eindigt het tweede deel toch nog met een positieve noot…

Deel drie (p. 229) loopt van 2013 tot 2016 en heeft een open einde. Hier zet de positieve trend van het voorgaande stuk zich door. Eerst worden er nog andere redenen aangehaald voor de mislukking van firmms project in Marokko.

Maar ondanks haar slechte Marokko-ervaring was er één kracht die Katharina Heyer aan Tarifa bond, nl. haar „hart” voor de dieren, waarmee ze veel magische momenten beleefde. Daar heeft ze nu nog een andere eenheid aan toegevoegd: „haar kleine, grote familie”, het huidige firmm-team. Deze twee bouwstenen zullen de toekomst bepalen. Daarenboven belet Katharina’s leeftijd (74) haar niet om nog nieuwe projecten aan te gaan, o.m. haar aankoop van de Vision, een nieuwe boot met onderwatervensters voor firmm...

Katharina Heyer heeft wel haar grenzen verkend en haar horizonten verlegd. Doch er is één constante in het hele boek: p. 243:

«Die meiste Zeit verbringe ich allerdings auf dem Meer, oben auf dem Flydeck eines unserer Schiffe, ganz nahe bei den Walen und Delfinen. Dort gehöre ich hin.»

–> „De meeste tijd breng ik toch door op zee, boven op het flydeck van één van onze schepen, heel dicht bij de walvissen en dolfijnen. Daar hoor ik thuis.”

Momenten van puur geluk…

• Nevenpersonages

Katharina Heyer is met firmm al bijna 20 jaar actief in Tarifa en heeft in die tussentijd heel wat mensen leren kennen, die haar ofwel vooruithielpen ofwel dwarsboomden. Sommige vriendschappen waren slechts tijdelijk, andere blijvend. Het was voor Michèle Sauvain onmogelijk in het boek iedereen te vermelden die Katharina op haar weg kruiste. Ze moest zich beperken tot een aantal nevenpersonages.

In het eerste deel zijn vooral Ara, David en Benny vermeldenswaardig.

Ara was Katharina’s spirituele leraar, die haar aanraadde om Tarifa te bezoeken, want daar zijn walvissen en dolfijnen… David was professor mariene biologie aan de Universiteit van Bazel en firmm-stichtingsraadslid. Benny, eveneens firmm-stichtingsraadslid, hielp Katharina bij het opmaken van de statuten voor haar stichting.

In het tweede deel maken we kennis met Rachid, Ahmed Bounakoub, Mohamed El Yaakoubi en Hanae.

Rachid had contact met regeringskringen en was dus voor Katharina de ideale onderhandelaar over haar project in Tanger. Ahmed Bounakoub was een omstreden figuur in Marokko: hij zat in de gevangenis wegens drugssmokkel, maar was heel geliefd bij de lokale bevolking, omdat hij de armen geld gaf. De corrupte gouverneur, Mohamed El Yaakoubi, beloofde Katharina een ander stuk grond voor „Ras Laflouka” dichter bij Tanger. Maar hij kwam zijn belofte niet na: juist in deze plaats kwam er een nieuw congrescentrum! Hanae, Katharina’s architecte in de laatste fase van het Marokkoproject, wist waarschijnlijk wel van de plannen voor het congrescentrum in Tanger, maar zei het Katharina niet…

In het derde deel zet Katharina Heyer haar team – Jörn, Nina en Oli en Eduardo – opgebouwd door de jaren heen, fel in de kijker. Ze noemt ze „haar kleine, grote familie”. Klein, omdat firmm maar een mini-onderneming met weinig werknemers is. Groot, want deze medewerkers zijn haar al jaren trouw. En intussen zijn ze zo perfect op elkaar ingespeeld, dat ze zelfs van enorm belang zijn voor het voortbestaan van de stichting: momenteel is Katharina nog fit en gezond en heeft ze met hen eigenlijk constant meer dan één rechterhand, maar voor de toekomst vestigt ze haar hoop bovenal op hen…

• Katharina’s persoonlijkheid

Michèle Sauvain tekent het karakter van de hoofdfiguur met meesterlijke hand. Al uit een summiere karakteranalyse blijkt algauw dat Katharina Heyer een universeel mens is, in wie we onszelf herkennen. Een vrouw als alle andere met goede en slechte eigenschappen, soms zwart-wittegenstellingen.

Vooral in het eerste (en langste) deel van „Herzenssache” werd ze voortdurend heen en weer geslingerd tussen hoop, optimisme, zekerheid en vertwijfeling: zou ze in Tarifa blijven of weer naar Zwitserland gaan? In moeilijke, verwarrende tijden of als ze zware beslissingen moest nemen, vroeg ze raad aan Ara, haar familie (haar ex-man, Peter, en haar twee zonen, Sam en Andy) of Benny. Peter, landbouwkundige, en Andy, luchtverkeersleider, zijn Katharina’s tegenpolen. Met Sam, bankier en firmm-stichtingsraadslid, is ze twee handen op één buik. Zij konden haar weer in balans brengen. En uiteindelijk gaf Katharina nooit op, want ze is een echte vechtster. Katharina Heyer bereikte het toppunt van twijfel, toen ze alles (kapiteins, boten, containers, data en foto’s van de dieren, …) verloren had en terug van voren af aan moest herbeginnen (p. 115-131, het langste hoofdstuk uit het hele boek). Maar op dat moment toonde een grindwalvismoeder haar pasgeboren baby aan Katharina. Zij leerden haar weer positief te denken en ze ging door. Katharina vindt dus ook dikwijls troost bij de dieren en even later bleek nogmaals hoezeer ze van grienden houdt: p. 136-137:

»Kurz darauf schwammen etwa dreißig Grindwale auf uns zu. Es waren mehrere Familien in Gruppen von drei bis fünf Walen. Plötzlich kamen drei Riesenmachos ganz nah ans Boot, legten ihre Köpfe aneinander und schauten mir lange in die Augen. Dieser Augenkontakt wirkt bei mir jedes Mal wie eine Seelenmassage.«

–> „Dit oogcontact werkt bij mij elke keer als een zielsmassage.”

Soms huilde Katharina Heyer bittere tranen, door droefheid overmand, bijvoorbeeld in het eerste deel van het boek (p. 98-102), toen ze – amper 20 jaar oud – beviel van een dochtertje, Gabriela, dat maar een korte tijd leefde wegens een ernstige hartafwijking, het grootste verdriet haar ooit overkomen.

Katharina Heyer, de zakenvrouw, is heel ondernemend, heeft veel ideeën en kan zichzelf goed organiseren, maar iedereen heeft onvolkomenheden. Omdat ze aanvankelijk elk jaar opnieuw zoveel nieuw personeel moest aanwerven, stelde ze zichzelf soms in vraag: waarom toch hield iedereen na één tot twee jaar weer op? Was ze een slechte cheffin? Verlangde ze te veel? Toonde ze te weinig waardering? (p. 188)

Maar er is meer: Katharina Heyer is een intelligente en vooral goedhartige en bescheiden vrouw. Ze wou met firmm de dieren beschermen en zeker geen winst slaan uit de walvisobservatie (p. 119). Katharina had niet de intentie om beroemd (of een ster) te worden. Desalniettemin is ze toch heel bekend, omdat ze iets heeft gedaan, waaraan anderen misschien wel al gedacht hebben, maar wat ze tot nu toe nooit hebben durven doen, nl. uit zichzelf breken, uit haar comfortzone stappen en een totaal nieuwe wending geven aan haar leven. In dit geval ruilde Katharina haar lucratieve job en leuke familie in Zwitserland voor een onzeker leven in dienst van de walvissen en dolfijnen in Tarifa. Nog straffer: met een Zwitserse stichting en als vrouw, terwijl vrouwen in Spanje normaal gezien het thuis- en opvoedingswerk verrichten en geen mannen tewerkstellen, die voor hen naar zee varen (p. 119). En ook al is ze niet helemaal geslaagd in haar opzet, toch heeft Katharina Heyer iets in ons omgewoeld dat ons wakker houdt. Ze is een trendsetster voor de toekomstige bescherming en het welzijn van de walvissen en dolfijnen in de Straat van Gibraltar. Voorts is het uitbrengen van een (auto)biografie een buitengewone uitdaging en vergt het moed om details uit je privéleven zomaar prijs te geven. Dit alles maakt Katharina Heyer zo bijzonder…

• Stijl

In 2010 maakte Michèle Sauvain voor SRF (Schweizer Radio und Fernsehen) een prachtige reportage over Katharina Heyer met als titel „Die Walfrau von Gibraltar“ (De walvisvrouw van Gibraltar). Vijf jaar later vond ze dat Katharina’s verhaal ook wel een boek waard was en zo ontstond „Herzenssache”. Met haar typische vertelstijl, de gevoeligheid van een vrouw boven de vijftig met drie kinderen en de objectiviteit van de journaliste, verovert Michèle Sauvain het „hart” van iedereen, jong en oud.

In het merendeel van het boek (tot p. 238) is Michèle Sauvain aan het woord. Het is geschreven in de verleden tijd, in de directe rede en vanuit de ik-persoon, hier vanuit de gedachten, gevoelens en ervaringen van Katharina Heyer en dus biografisch. Michèle Sauvain kroop a.h.w. in de huid van Katharina, waardoor we ons sterk kunnen inleven in het verhaal en de hoofdpersoon: door de woorden van de schrijfster kunnen we ons niet alleen levendig voorstellen wat Katharina uiterlijk deed, maar ook precies zien, horen en voelen wat zij innerlijk waarnam. Het resultaat: „Herzenssache” is een meesterwerk in zijn genre geworden, een boek met een warm „hart”!

Naar het einde toe (vanaf p. 238) begint Katharina Heyer zelf te vertellen over haar team en de firmm Vision, haar nieuwe boot. Zij doet dit echter in de wij-vorm (=mijn team en ik), tegenwoordige tijd en indirecte rede, autobiografisch dus.

Katharina’s (auto)biografie is opgebouwd uit drie delen, die telkens bestaan uit een aantal niet te lange hoofdstukken. De hoofdstukken volgen elkaar chronologisch op, waardoor de verhaallijn gemakkelijk te volgen is.

Het boek is geschreven in duidelijk verstaanbaar Duits, dat hier en daar doorspekt is met typische, sappige Zwitsers-Duitse woorden, die Katharina’s afkomst (Zürich) verraden, bijvoorbeeld „Samichlausgeschenk” (=sinterklaasgeschenk) (p. 191).

Droge feiten (zoals onderhandelingen op hoog niveau) worden afgewisseld met bijzondere ontmoetingen en emotionele momenten met de dieren, wat „Herzenssache” zeer aangenaam maakt om te lezen. In het laatste deel werden tijdens één tocht 6 soorten in de Straat van Gibraltar levende walvissen en dolfijnen (3 vinvissen, een potvis, veel grienden en 30 tuimelaars!) en op een andere 9 potvissen (Onverwacht potvisbezoek) gespot! (Magische momenten: p. 232 e.v.)

• Fragment

Eén van de aandoenlijkste passages uit het boek is het tragische verhaal van Curro, een griendmannetje dat tot tweemaal toe verwond raakte – de eerste keer door een scheepsschroef. Dit voormalige adoptiedier was voor firmm altijd al het Zorgenkind van de Straat van Gibraltar geweest, maar niemand kon iets doen voor hem. De arme Curro moest na een jarenlang zeer moedig gestreden strijd, waarin de andere dieren hem constant bijstonden, uiteindelijk toch „het moede hoofd neerleggen”…

p. 218: »Als »Curro« mit seiner Grindwal-Familie kam, war ich beruhigt. Er und seine Partnerin »Fina« und ein jüngeres Männchen, das wir »Edu« getauft hatten, waren über die Jahre ebenfalls zu ständigen Begleitern geworden. Aber was war bloß mit Curro passiert? Ein tiefer Schnitt verlief quer über seinen Rücken, und es sah aus, als ob er gleich auseinanderfiele. Er musste in eine Schiffsschraube geraten sein. Eduardo, mein neuer Marinero, war dem Weinen nahe, als er das sah. Curro bewegte sich langsam und kraftlos. Die anderen eskortierten ihn. Es sah aus, wie wenn sie ihn beschützten. Auch mir brach es fast das Herz. Ich machte ein paar Fotos, die ich umgehend meiner Veterinärin mailte. Vielleicht wusste sie Rat. Aber es gab nichts, was wir tun konnten. Wenn das Rückenmark nicht verletzt sei, antwortete sie, würde die Wunde von innen heraus heilen.

…

p. 222-223: Erst gegen Ende Saison sah ich Curro wieder. Vor einem Jahr, bei einer der ersten Ausfahrten mit der »Spirit«, waren wir ihm zuletzt begegnet, und es schien ihm besser zu gehen. Seine Wunde sah damals zwar immer noch schrecklich aus, aber sie verheilte langsam. Die Rückenflosse war zur Seite gekippt und lag wie ein überflüssiges Stück Fleisch auf seinem Rücken. Er und seine Gefährtin Fina waren Eltern geworden und hatten mir ihr Junges gezeigt.

Jetzt mochte ich es kaum glauben: Curro hatte sich erneut verletzt. Diesmal sah es noch schlimmer aus als beim ersten Mal. Die Finne war nun fast vollständig abgetrennt. Die Wunde eiterte, und rundherum hatte sich ein weißer, entzündeter Abszess gebildet. Ich stand auf dem Boot und dachte gerade, dass man dem Tier die Geschwulst dringend wegoperieren sollte. In diesem Moment kam Edu und schlug sie ihm mit der Schwanzflosse einfach ab. Nun war die Wunde wenigstens sauber. Aber Curro machte mir Sorgen, sicher hatte er starke Schmerzen. Als ich ihm im nächsten Frühling wieder begegnete, war die Finne noch immer grässlich entzündet. Curro bewegte sich nur noch langsam und schien sehr müde zu sein. Er kam auch nicht mehr nahe ans Boot heran. Die anderen Tiere schwammen schützend um ihn herum.

…

p. 225: Am nächsten Tag suchte ich wieder einmal Trost auf dem Wasser bei meinen Tieren. Ich hielt Ausschau nach Curro, doch nur Fina und Edu tauchten am Boot auf. Wie gern hätte ich von ihnen erfahren, wie es Curro ging. Aber ich verstand ja nicht, was sie fiepten. Curro habe ich nie mehr wiedergesehen, er hat seine Verletzungen offenbar nicht überlebt. Im folgenden Jahr übernahm Edu die Führung der Familie.«

Een tijdloos boek voor iedereen…

Dit zijn slechts enkele indrukken over het 256 pagina’s tellend boek „Herzenssache”; er zijn er beslist meer, omdat het zoveel meer te bieden heeft. Iedereen die dit boek gelezen heeft, zal een heel andere kijk krijgen op Katharina Heyer en haar stichting, firmm, zelfs zij die menen firmm al grondig te kennen! „Alleen wat wij, mensen, kennen, kunnen we appreciëren en liefhebben – en zijn we bereid te beschermen,” luidde het motto van prof. dr. David Senn. Als we hierin de woorden „wat” en „beschermen” vervangen door „wie” en „steunen”, krijgen we een totaal nieuw, maar al even toepasselijk devies: we kunnen alleen maar bewondering voelen voor Katharina Heyer en haar werk; ze verdient een plaats naast andere grote dierenbeschermers overal ter wereld. En ook al is een (auto)biografie maar een momentopname en zal haar verhaal (en dat van firmm) er over een aantal jaren geheel anders uitzien, toch mag „Herzenssache” niet ontbreken op de boekenplank van menigeen vriend van de zee.

Katharina’s (auto)biografie kan HIER online besteld worden. En als je ooit het geluk hebt om Katharina Heyer in levende lijve te ontmoeten, dan zal ze met plezier je verlangens behartigen en je boek van haar handtekening voorzien, inclusief een persoonlijke boodschap…